Ανάλυση Villarreal – Liverpool: Η καλή αμφιβολία, η κακή αμφιβολία και η αλητεία (vid)
Η Liverpool κέρδισε 3-1 σε ημίχρονα τη Villarreal και προκρίθηκε στον τελικό. Στο δικό της κερδισμένο ημίχρονο, η ομάδα του Emery απέδειξε ότι δικαίως έφτασε ως τα ημιτελικά του Champions League γιατί είναι μια καλή ομάδα με σύγχρονες ιδέες, καταφέρνοντας να μας ιντριγκάρει τακτικά για να ασχοληθούμε εις βάθος με αυτόν τον «yellow submarine» αγώνα.
Και γράφουμε «yellow submarine» γιατί αυτό έδεσε τους φιλάθλους των δύο ομάδων: ένα τραγούδι των Beatles με τίτλο το παρατσούκλι της Villarreal. Το τραγουδούσαν μαζί σε παμπ και ταβέρνες πριν το ματς σε φιλικό κλίμα. Καθόλου φιλική δεν ήταν η πρόθεση των παικτών του Emery, ωστόσο, με τον έμπειρο και πανούργο προπονητή να προοικονομεί όσα είδαμε χθες (03/05) ήδη από το τέλος του αγώνα στο Anfield, λέγοντας πως πρέπει να κάνει «τη Liverpool να υποφέρει πολύ περισσότερο».
Καλή αμφιβολία
Στο πρόσφατο αφιέρωμα του Coaches’ Voice, ο βοηθός του Klopp, Pep Lijnders, εξήγησε πώς η Liverpool έφτασε στο 4-0 επί της Barcelona, ανατρέποντα το 3-0 του πρώτου αγώνα σε έναν δραματικό ημιτελικό το 2019. Ο Ολλανδός τενχικός επεσήμανε τη σημασία της «αμφιβολίας». Η Liverpool έριξε μπόλικη δόση αμφιβολίας, ανασφάλειας, αβεβαιότητας στη Barcelona, γεμίζοντας τους χώρους στον άξονα και ανάμεσα στις γραμμές, προωθώντας πολύ ψηλά τους πλάγιους μπακ, φέρνοντας εσωτερικά τους wingers, μπερδεύοντας τα μαρκαρίσματα με πολλή κίνηση και ευελιξία στον σχηματισμό και «χαλώντας» την ψυχραιμία key players όπως ο Busquets ή και ο Pique.
Ακριβώς το ίδιο κατάφερε σε υπερβολικά καλό βαθμό η Villarreal το βράδυ της Τρίτης. Με τον κόσμο να της έχει αποδώσει σαν τιμητικά το 4-4-2, μόνο 4-4-2 δεν είδαμε. Ο Foyth κρατιόταν κοντά στα στόπερ για να σχηματίσουν τριάδα και ο ίδιος να μην εκτεθεί με ανεβάσματα, ο Parejo κολώνα στο κέντρο με τον Εστουπινιάν στήριγμα στα αριστερά και τον Capoue σε ρόλο «πήγαινε όπου θες από την εστία τους ως το κέντρο και από τον πάγκο ως το κόρνερ». Ο Lo Celso σαν «10» και μπροστά Dia, Moreno, Coquelin. Ανελέητο pressing – σε βαθμό που ο Lo Celso δεν ακουμπούσε μπάλα σε οργανωμένες επιθέσεις αλλά έμοιαζε να παίζει ως τέταρτος επιθετικός – κυνηγητό σε όλο το γήπεδο, κινήσεις αναπάντεχες, έτοιμες να γεμίσουν αμφιβολία τον αντίπαλο.
Σε μια τέτοια, ο Capoue ξεκινά μακριά από την περιοχή λες και ήξερε με σιγουριά ότι θα συναντήσει σέντρα στο δεύτερο δοκάρι. 1-0.
Ξέρω, δεν προλάβατε να προσέξετε πόσους παίκτες είχε η VIllarreal στην περιοχή της Liverpool. Δεν πειράζει, δείτε πόσους είχε στο 2-0 (όχι, ο Capoue δεν έπαιξε δεξί χαφ, έπαιξε δεξί σκέτο, μόνο δεξί, ό,τι υπάρχει που μπορεί να γίνει από δεξιά).
Η κακή αμφιβολία
Υπό τις παραπάνω συνθήκες, η Liverpool βρήκε μιάμιση φάση. Κανείς δεν μπορούσε να περάσει τη μπάλα στους Salah και Mane που ήταν επίτηδες τοποθετημένοι ψηλά και τη μία φορά που συνέβη αυτό ο Αιγύπτιος έδωσε σχεδόν σίγουρη ασίστ στον Jota που αστόχησε. Ο δε Πορτογάλος δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα και δεν τη ζητούσε και πολύ, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Υπήρχε λύση για τη Liverpool;
Το 2-0 ίσως να έκανε περισσότερο κακό παρά καλό στον Emery. Γιατί τώρα η αμφιβολία μπήκε στο δικό του μυαλό: να συνεχίσει στο μοτίβο «κάνω τη Liverpool να υποφέρει» ή να υπερασπιστεί το προβάδισμα παράτασης οπισθοχωρώντας; Με αυτό το πλάνο στο Anfield έχασε 2-0 χωρίς να κάνει φάση, κι ας είχε αντέξει 50 λεπτά. Ένας Θεός ξέρει πώς άντεξε (και τώρα είχε ήδη παίξει τα πρώτα ξεκούραστα λεπτά, μπαίναμε στο δεύτερο πια ημίχρονο).
Το μυαλό του Emery «χάλασε». Η αμφιβολία άλλαξε στρατόπεδο. Εντολή οπισθοχώρησης. Ξαφνικά, ο Van Dijk δεν πιεζόταν για να κάνει τη μακρινή διαγώνια μπαλιά στον Trent Alexander-Arnold ή τον Salah, ο Fabinho μπορούσε να περιστραφεί με τη μπάλα και να βρει άνετα επιλογές, ιδίως στα μεσοδιαστήματα, οι πλάγιοι μπακ να φέρουν με κοφτές σέντρες τη μπάλα στην περιοχή του Rulli και τώρα πια ήταν ώρα να υποφέρει η Villarreal.
Η κούραση από την υπερπροσπάθεια του πρώτου ημιχρόνου άρχισε, επίσης, να κάνει την εμφάνιση της: στη φάση του 2-1, παρότι ακόμη τον αφορά, ο Estupinan έχει «παρατήσει» το μαρκάρισμα, δεν κλείνει έγκαιρα τον διάδρομο πάσας προς τον Fabinho και η «τρύπα» στην άμυνα της Villarreal φωνάζει στους Reds «εκμεταλλευτείτε με!».
Η αλητεία
Ο Klopp, φυσικά, δεν περίμενε πώς η αμφιβολία θα επηρέαζε τα πλάνα του Emery αλλά δούλεψε στο ημίχρονο για την ομάδα του. Αρχικά, ζήτησε από τον βοηθό του να βρει στο video μία φάση όπου οι παίτκες του «έκαναν αυτό που έπρεπε όπως έπρεπε να το κάνουν». Ο Peter Krawietz του απάντησε: «δε βρήκα ούτε μία τέτοια φάση». Το ψυχολογικό boostάρισμα διά της οθόνης πήγε κάπως έτσι περίπατο, αλλά ο Klopp το γύρισε στο ποδοσφαιρικό κομμάτι: «παίξτε ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο. Αυτό που ξέρετε. Κινηθείτε, είμαστε στατικοί, θέλουμε ευελιξία, να τους μπερδέψουμε, δώστε στηρίγματα ό ένας στον άλλον, κινηθείτε». Η επιχείρηση να κάνει την ομάδα του να συνέλθει είχε και μία ακόμη κρυφή παράμετρο: την αλητεία του Luis Diaz.
Ο εκπληκτικά ορμητικός Κολομβιανός winger ήταν ο άνθρωπος για αυτόν τον αγώνα. Ο τρόπος και το στυλ με το οποίο καταφέρνει να φέρνει τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή απλώς ντριμπλάροντας ξανά και ξανά και ξανά και πεσμένος και όρθιος και πάλι πεσμένος και ξανά όρθιος, μέχρι τέλους, είναι αυτό που χρειαζόταν η Liverpool χθες.
Και ο Klopp φρόντισε να απομονώσει το δίδυμο Diaz – Foyth, με τον εκρηκτικό winger να παίζει με άπλετο χώρο και χωρίς πολλούς αντιπάλους κοντά κόντρα στον πολύ βραδύτερο του αμυντικό, ο οποίος δεν είναι και καθαρόαιμος πλάγιος μπακ.
Με 4 επαφές μέσα στην περιοχή της Villarreal, 4/4 ντρίμπλες (1ος στο παιχνίδι), 4 σουτ (1ος στο παιχνίδι), ένα δοκάρι, ένα γκολ, 18/20 πάσες, ο Κολομβιανός ήταν ο απόλυτος MVP του αγώνα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο Repress.gr