Ας επιστρέψουμε στον Klopp την ζωή του

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γιούργκεν Κλοπ ως προπονητής της Λίβερπουλ είναι ότι πέτυχε κάτι που με κόπο και όραμα είχε πετύχει ο Μπιλ Σάνκλι από το 1959 ως το 1974. Αλλά το πέτυχε 50 χρόνια μετά, στην σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κοινωνία.

Ο Σάνκλι ήταν ο «θεός» της πόλης, ο αναγεννητής των φτωχών ρομαντικών ψυχών του Λίβερπουλ, σε μια εποχή που το πρόσωπο του το έβλεπες μόνο στο γήπεδο και στις φιέστες, το πολύ πολύ στις εφημερίδες.

Ο Κλοπ έγινε ο αναγεννητής της κοινωνίας του Λίβερπουλ σε μια εποχή που ως «κοινωνοί» της λογίζονται ενεργά εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που τον βλέπουμε να μιλάει κάθε μέρα, που η εποχή Σάνκλι – Πέισλι ήταν το γλυκό προηγούμενο για το οποίο μας κορόιδευαν, στην εποχή που η Σίτι δεν πέφτει από τους 95 βαθμούς και η Μπαρτσελόνα σου βάζει 3 στο Καμπ Νου και εσύ δεν έχεις Σαλάχ-Φιρμίνο στον επαναληπτικό του Άνφιλντ.

Ο Μπιλ Σάνκλι ζήτησε οι εμφανίσεις της ομάδας να είναι ολοκόκκινες για να φαίνονται οι παίκτες σαν φωτιά και η πόρτα των αποδυτηρίων να είναι μικρή, για να φαίνονται πολύ ψηλοί στα μάτια των αντιπάλων.

Ο Κλοπ πήρε ισοπαλία με την Γουέστ Μπρομ στο 90′ και ψήλωσε όλον τον πλανήτη, όλα τα στέκια, όλα τα σαλόνια, κάνοντας «Ola» στο πέταλο. Ήταν εκείνο το πρώιμο σημείο της θητείας του στην ομάδα που έβγαλε επιτόπου το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», το εξήγησε για 90 λεπτά, ζητώντας την υποστήριξη, την βοήθεια, το κοινό όραμα, και στο τέλος, σε ένα ξενέρωτο 2-2 με γκολ από κόντρα, τους έδωσε το στυλό να υπογράψουν, σα να τους λέει «Μαζί το πετύχαμε. Σας το ζήτησα, μας υποστηρίξατε, ισοφαρίσαμε, αυτό θα κάνουμε στο εξής, μαζί θα παίζουμε». Και εμείς υπογράψαμε.

Υπογράψαμε να ελπίζουμε – ξανά – το ακατόρθωτο. Ξεκινήσαμε με το 4-5 στην Νόριτς και φτάσαμε στο 4-0 του επαναληπτικού με την Μπαρτσελόνα. Το δεύτερο, μετά από το νέο κοινωνικό συμβόλαιο, το πιστεύαμε περισσότερο.

Η επιτυχία δεν είναι τα τρόπαια, η λάμψη, η ικανότητα να δίνει χώρο στους συνεργάτες του ώστε να λάμψουν, ο απίστευτος συσχετισμός αποτελεσμάτων – μπάτζετ, τα 45 ντεμπούτα που χάρισε σε παίκτες Ακαδημίας.

Η επιτυχία του είναι ότι ξαναζωντάνεψε μια ολόκληρη κοινωνία (που συνδέεται με χαρακτηριστικά, όχι με γεωγραφικά κριτήρια). Επανόρισε την ταυτότητα. Κατάλαβε το παρελθόν – ποιον κοροϊδεύουμε, το είχε καταλάβει από πριν, ήθελε να έρθει ακριβώς για αυτόν τον λόγο – και το ξαναγέννησε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μας κατάλαβε. Και μας έκανε δώρο το χάρισμα του.

Ο Γιούργκεν Κλοπ ανέλαβε την Λίβερπουλ όχι για να την προπονήσει. Αλλά για να την γεννήσει ξανά, να την σηκώσει. Όχι την ομάδα. Εμάς.

Σε αυτόν και την Ούλα, την δική μας Βασίλισσα, οφείλουμε συναισθήματα και έμπνευση που κοιμόντουσαν ράθυμα βαθειά μέσα μας. Και τους χρωστάμε πίσω ένα πράγμα: την ζωή τους. Γι’ αυτό σταματά, γι’ αυτόν και για την Ούλα.

Και είναι και αυτό κομμάτι που συνδέεται με απόλυτη συνέπεια με το φαινόμενο Κλοπ. Μας έμαθε πως τα αισθήματα, η παρακίνηση, η κοινωνία πολιτών που ενδιαφέρονται και εκφράζουν τις απόψεις τους, η υποστήριξη, η επιμονή, η θυσία, η συνεργασία, η ουσιαστική επικοινωνία, η ζωή είναι σπουδαίοτερη από το ποδόσφαιρο. Είναι με απόλυτη συνέπεια στις προηγούμενες πράξεις του η απόφαση του να… ζήσει την ζωή. Και αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να του επιστρέψουμε.

~ Then I saw his face, now I’m a believer ~