Excuse me. Είμαι Loserpool!
Το «παρατσούκλι» δε μας το κόλλησαν τυχαία. Το να είσαι Liverpool περιλαμβάνει ίσως μια σταγόνα μαζοχισμού και ένα πέλαγος ρομαντισμού ή και αντίστροφα πολλές φορές. Δεν ξέρω ίσως ένα πέλαγος κι απ’ τα δύο.
Όπως και να ‘χει έτσι την έζησα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και συγχωρέστε με αλλά στα 23 μου δεν έχω προλάβει πολλές μεγάλες στιγμές. Όταν όλο το γήπεδο τραγουδάει το “You ‘ll never walk alone” αυτό για μένα αποτελεί από μόνο του μια τέτοια στιγμή.
Ο Jurgen ήρθε σε αυτό το σύλλογο και έφερε μετά από χρόνια την ελπίδα και την πίστη. Κατάφερε όχι μόνο να πάρει το 100% από σχεδόν κάθε ποδοσφαιριστή του, αλλά και να φτιάξει μια σταθερή ομάδα με στόχο, πλάνο και όμορφο ποδόσφαιρο. Αυτό το τελευταίο το σνομπάρουμε λίγο. Σαν φίλθλοι αν δε δούμε ασημικό μας κακοφαίνεται, αγνοώντας πολλές φορές το ίδιο το ποδόσφαιρο που βλέπουμε. Εντάξει δεν είναι τόσο παράλογο. Η πίκρα των χαμένων τελικών δεν περνάει απ΄ τη μια νύχτα στην επόμενη, ε είναι και το τρολάρισμα του Γιάννη στη δουλειά, είναι και ότι είμαστε άτιτλοι χρόνια, δε θέλει και πολύ έτσι δεν είναι;
Όχι για όλους. Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε αλλά δε θέλω να δω την ομάδα να κατακτά τον τίτλο με κάθε κόστος. Τι εννοώ με αυτό; Δεν έγινα Liverpool για τους τίτλους, αλλά ούτε έχει και σημασία γιατί έγινα. Στο βωμό του ασημικού όμως δεν θυσιάζω το υπέροχο ποδόσφαιρο της περασμένης σεζόν που τέρπει και συγκινεί τους πάντες. Γιατί η Liverpool πέρσι στο Champions League ξεσήκωσε και τον μέσο ποδοσφαιρόφιλο και τον έκανε υποστηρικτή της. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ του και πανηγύρισε. Αυτή είναι η μαγεία και αυτό θέλω να δω ξανά.
Πιστεύω πως η ώρα της έρχεται. Το πιστεύω γιατί πήραμε μια γεύση ήδη στο παιχνίδι με την Paris S.G. και γιατί πιστεύω στον Klopp και το πλάνο του. Δεν άλλαξε ξαφνικά στρατηγική και φιλοσοφία. Πρέπει να κάνουμε υπομονή. Είναι θέμα χρόνου και συγκυριών ίσως.
Αυτό που βλέπω όμως ως τώρα δεν έχει καμία σχέση με την περσινή ομάδα. Για να σας προλάβω, ξέρω ότι είναι νωρίς και ότι η σεζόν έχει ακόμα πάρα πολύ δρόμο όμως επειδή βλέπω ότι το μοτίβο επαναλαμβάνεται και το ευρύ κοινό κατά κύριο λόγο πανηγυρίζει θέλησα να μιλήσω. Θα υπάρξουν και κακές μέρες, πάντοτε υπήρχαν. Το να παίζεις και σε κάποια σημεία ποδόσφαιρο σκοπιμότητας το ανέχομαι και είναι λογικό.
Όμως θέλω να ξαναθαυμάσω την περσινή ομάδα που θα με κάνει να νιώσω πράγματα, που θα με ξεσηκώσει, θα με κάνει να στεναχωρηθώ, να πανηγυρίσω, να κλάψω και να ξενερώσω. Γιατί με τη φετινή Liverpool ως τώρα δε νιώθω τίποτα. Ας δω τον Klopp να φεύγει ξανά με σκυμένο το κεφάλι. Θα ξέρω ότι ήθελε να το κάνει με τον τρόπο του. Και ότι αν δεν το κάνει έτσι καλύτερα να μην το κάνει καθόλου…
Οπότε ναι, αν το θέτεις έτσι είμαι Loserpool!