Από το ματς με τη Real, κρατάμε το ματς με την Arsenal
Η Liverpool ήταν απαράδεκτη στο «Alfredo Di Stefano», υποτασσόμενη στις ορέξεις της Real Madrid και κάνοντας μια εμφάνιση που θύμησε φιλικό παιχνίδι ομάδας επίλεκτων. Θα χρειαστεί πολλά περισσότερα για να προκριθεί στα ημιτελικά του Champions League. Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης.
Το πρώτο ημίχρονο της ομάδας του Klopp στη Μαδρίτη ήταν αποκαρδιωτικό. Οι Reds έμοιαζαν – αριθμητικά – κομμένοι (ή διαιρεμένοι αν προτιμάτε) στα δύο. Οι μισοί ήθελαν να παίξουν ήρεμα και οργανωμένα, οι άλλοι μισοί βιάζονταν να προωθήσουν τη μπάλα (αφήνοντας τους πρώτους πίσω τους, να μην ακολουθούν), σαν να είχαν λάβει την οδηγία ότι η Real θα πίεζε και έπρεπε να δρουν γρήγορα. Οι μισοί πίεζαν ψηλά στην κατοχή των «μερένχες», οι άλλοι μισοί περίμεναν, λες και ο καθένας είχε βγάλει δική του στρατηγική για το παιχνίδι.
Αποτέλεσμα, όλη η αμυντική γραμμή να εκτίθεται ανά πάσα στιγμή στο απλό και μεστό παιχνίδι της Real, με αποκορύφωμα φυσικά την εκπληκτική μπαλιά του Kroos και το γκολ του Vinicius που έδειξε που θα οδηγηθεί το παιχνίδι… Η επόμενη 40άρα του Kroos δεν ήταν τόσο καλή, αλλά βοήθησε ο… Arnold και την έδωσε στον Asencio για το 2-0.
Η Liverpool ήταν ξεγραμμένη και το 2-1 από τον Salah ήρθε δωσμένο από μια ερωτευμένη μαζί της ποδοσφαιρική μοίρα, που της έδωσε δεύτερη ευκαιρία ενόψει επαναληπτικού. Αλλά η Liverpool είχε ήδη χάσει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της: η Real δεν ήθελε να κυνηγήσει το γκολ με παιχνίδι ψηλά, παρά να κάτσει πίσω. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο, το 4-4-2 των γηπεδούχων ήταν ερασιτεχνικό, με τους δύο φορ να μην πιέζουν ενεργητικά το build-up των Reds και τον Vinicius να μην επιστρέφει, δημιουργώντας τεράστιο κενό μεταξύ του ίδιου και του αριστερού εσωτερικού μέσου της Real, συνήθως του Kroos. Έτσι, υπήρχε πάντα διάδρομος πάσας είτε προς τον Salah είτε προς τον Arnold, που τον εντόπιζε και συνέκλινε για να υποδεχτεί μια μεταβίβαση. Αλλά, όπως, είπαμε, οι συμπαίκτες του είχαν άλλα στο μυαλό τους: ένας τη γέμιζε βιαστικά, άλλος την έδινε δίπλα. Και φυσικά, με τόση έλλειψη συνεκτικότητας στο μυαλό, η Liverpool πουλούσε τη μπάλα, η Real την πετούσε στον προωθημένο και ολομόναχο Vinicius που, ταχύς στα πόδια, έκανε ό,τι ήθελε τον Phillips που θα ήταν ο πρώτος α-τυχών που έβγαινε να τον μαρκάρει. Και λίγα μπήκαν… Με τη Real να «κάθεται» στο δεύτερο ημίχρονο, χάθηκε και αυτός ο διάδρομος που θα μπορούσε να φέρει φάσεις και ευκαιρίες. Αντίιθετα, οι «μερένχες» ανέβασαν τη Liverpool πιο ψηλά με αυτήν την τακτική, οπότε είχαν ακόμη περισσότερο χώρο να τρέξουν σε αντεπιθέσεις.
Ο τρόπος που ήρθε το 3-1 είναι χαρακτηριστικός για τη νοοτροπία της Liverpool στην αποψινή αναμέτρηση: μια ομάδα που πριν λίγο μείωσε και θέλει να διεκδικήσει και την ισοφάριση, πιάνεται να δέχεται αντεπίθεση 3v1 από δικό της κόρνερ. Στιγμές αργότερα, η Real ξεκινά επίθεση με πλάγιο κοντά στο επιθετικό της κόρνερ, και δύο πάσες μετά ο Μόντριτς περνά την πιο εύκολη πάσα της ζωής του – παράλληλα προς την εστία – στον Vinicius, τον οποίο ο Phillips μαρκάρει από το ένα μέτρο, βιδωμένος στη βούλα του πέναλτι. Η Liverpool είχε μειώσει πριν λίγα λεπτά, είχε σώσει μια αντεπίθεση που προκλήθηκε από την απάθεια της και την αμετροέπεια να επιτεθεί κατά ριπάς, και μόλις δεχόταν τρίτο γκολ επειδή όλοι, ένας προς ένας, κοιτούσαν τον αντίπαλο. Ο Alisson είναι ο τελευταίος που φταίει και, καμιά φορά, τέτοια γκολ πρέπει να μπαίνουν, για να έρχεται στην επιφάνεια η ωμή γύμνια μιας κακά διαχειρισθείσης φάσης.
Από το ματς με τη Real, η Liverpool κρατάει… το ματς με την Arsenal. Την τέλεια τεχνική, τη συνέπεια στην τακτική και στις τοποθετήσεις μεταξύ των γραμμών, την εικόνα μιας πραγματικής ομάδας, που είχε στο «Emirates». Γιατί στο «Alfredo Di Stefano» δεν κατέβηκε ομάδα, αλλά 11 παίκτες σαν άλογα κούρσας: ο καθένας λες και τον είχαν να περιμένει μόνος πίσω από την πόρτα και του την άνοιξαν με το που σφύριξε ο Brycht τη σέντρα, ρίχνοντας τον στην αρένα να ψάχνει να βρει τι πρέπει να κάνει.