Πείτε το στον κόσμο…
Γράφω γιατί χρειάζεται. Δεν υπάρχει ύλη. Κάποια πράγματα πρέπει να είναι γραμμένα, για να είναι σταθερό το μέλλον και η επόμενη μέρα. Για να ανατρέχουμε. Για να κλαίμε. Για να προχωράμε.
Συνέβη. Τα αστεία, τα πειράγματα – όχι των άλλων, αλλά πρώτα πρώτα αυτά που κάναμε μεταξύ μας για να μπορέσουμε να ανεχτούμε την «κατάρα» που είχε πέσει πάνω από τα κεφάλια μας – τα σλόγκανς, τα λογοπαίγνια, τα κλισέ, η ιστορική ατάκα «η επόμενη χρονιά είναι η δική μας», φαντάσου, δε θα ξαναειπωθούν. Συνέβη. Τώρα τι;
Μετά την κατάκτηση του Champions League είχα μιλήσει για τον «γαμημένο χρυσαφένιο ουρανό» που επιτέλους ήρθε. Εκείνη η ομάδα, εκείνη η σεζόν, ο τρόπος που έφτασε από την αρχή ως το συνταρακτικό τέλος, ήταν μια χρυσή ανατολή, αυτή που ευαγγελίζεται το ευαγγέλιο μας, το «You ‘ll Never Walk Alone» μας. Αυτήν στην οποία πιστεύαμε και την οποία προσμέναμε χρόνια ολόκληρα. Τώρα το χρυσαφί επικάθεται πλήρως. Τώρα αλλάζω στίχο, αλλάζω σύνθημα. Τώρα θα μιλήσω για τη δόξα γύρω από την Anfield Road. Εκεί όπου «κάποτε βλέπαμε τον βασιλιά Kenny να παίζει». Εκεί όπου βλέπαμε «τον Stevie Highway στις πτέρυγες» και που «είχαμε τραγούδια και όνειρα να τραγουδήσουμε».
Τον Shankly «τον πήραν μακρυά», όμως «άφησε τους τρομερούς 11 πριν πάει στον παράδεισο». Και ο Paisley, πριν «φύγει», «τους οδήγησε στη Ρώμη το 1977». Όμως, ο στίχος που καυχιέται πως «οι κόκκινοι παίζουμε ακόμα με τον ίδιο τρόπο και ότι υπάρχει δόξα γύρω από την Anfield Road» χρησιμοποιούταν καταχρηστικά όλα αυτά τα χρόνια. Και ήρθε ο Jurgen Klopp να μας το δείξει. Τι είναι αυτό που έχει χτίσει ο Γερμανός; Τι ποδόσφαιρο, τι κοινωνία, τι δύναμη και πόσο συναίσθημα;
Πείτε το στον κόσμο… Τελείωσαν όλα.
Δύο γενιές μετά, η Liverpool κατακτά και πάλι το πρωτάθλημα Αγγλίας. Και μόνο ο ενεστώτας χρόνος στην προηγούμενη πρόταση συνθλίβει τη νόρμα που προεδρεύει στην αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και τα πράγματα. Δε μάθαμε πρωταθλήτρια τη Liverpool. Τουλάχιστον όσοι δεν έχουμε κλείσει τα 30, ή και τα 40, γιατί ούτε οι 40άρηδες θα θυμούνται τον Alan Hansen να σηκώνει το τρόπαιο του 1990. Μιλάμε για δύο γενιές. Τι παράξενο να το λες; «Πρωταθλήτρια η Liverpool». Πείτε το στον κόσμο…
Πείτε στον κόσμο ότι η χαρά είναι μισή. Γιατί 96 φίλαθλοι δεν θα τη νιώσουν. Και δε θα τη νιώσουν ούτε οι εκλιπόντες συγγενείς τους που πάλεψαν για δικαιοσύνη σχεδόν όσα χρόνια πάλευε και η ομάδα για το πρωτάθλημα. Δε θα τη νιώσει ούτε ο Stephen Wittle που αυτοκτόνησε από τύψεις το 2011, θεωρώντας πως έστειλε τον φίλο του – έναν από τους 96 – στο θάνατο. Δεν είναι εδώ να σηκώσει το κασκόλ της και η δική μας «σιδηρά κυρία», η Anne Williams. Αυτό το πρωτάθλημα δεν θα το πανηγυρίσει ούτε ο Paul Smith, ο φύλακας που σχεδόν 30 χρόνια άνοιγε την πύλη του προπονητικού κέντρου σε παίκτες και προπονητές που δεν μπορούσαν να κατακτήσουν αυτό το γαμημένο πρωτάθλημα και που έφυγε από τη ζωή νοσώντας από κορωνοϊό. Πείτε το στον κόσμο.
Πείτε στον κόσμο να μάθει ότι δύο χρόνια μετά το δολοφονικό χτύπημα από Ιταλούς οπαδούς έξω από το Anfield, ο Sean Cox όχι μόνο καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, αλλά σκεπασμένος με την «θρυλική» κουβέρτα του πανηγύρισε το πρωτάθλημα και κατάλαβε ότι τελείωσε η κατάρα. Πείτε στον κόσμο ότι ο Εκτελεστικός Διευθυντής του εκατομμυριούχου συλλόγου μας προτίμησε να υπενθυμίσει στο κοινό ότι ο Sean πανηγυρίζει από το κρεβάτι του, παρά να προσθέσει ανούσιες έξτρα φανφάρες σε ανούσια κείμενα όπως το δικό μου.
Πείτε στον κόσμο ότι πήραμε πρωτάθλημα με οδηγό τον τύπο που τόλμησε να ρισκάρει την καριέρα και την «μαγκιά» του σε μια ομάδα – μαύρη τρύπα. Αλλά δεν τον ρούφηξε καμιά κατάρα, καμιά παθογένεια. Από την πρώτη μέρα μάς είπε να αφήσουμε την αμφισβήτηση και να στραφούμε στην πίστη. Και τελικά μας ρούφηξε εκείνος.
Πείτε στον κόσμο ότι σήμερα αγκαλιαστήκαμε. Πείτε στον κόσμο πώς είναι να μεθάς χωρίς αλκοόλ. Πείτε στον κόσμο για το «Liverbird upon my chest», για το «You ‘ll Never Walk Alone» με κλάματα, για τραγούδια – αποτυπώματα μιας παγκόσμιας κοινότητας που επικοινωνεί χωρίς λέξεις. Πείτε στον κόσμο για την πόλη που σήμερα δεν θα κοιμηθεί, για την πόλη που κουράστηκε να πηγαίνει για ύπνο από νωρίς. Πείτε στον κόσμο ότι ξυπνάμε στην πιο υπέροχη Παρασκευή μας. Πείτε στον κόσμο πώς διάολο μοιάζει η ευτυχία. Και πείτε του πώς γίνεται να νιώθουμε ευτυχία με κάτι τέτοιο.
Πείτε το στον κόσμο… Τελείωσαν όλα. Ή μήπως τώρα ξεκινούν;
«…and now there’s glory round the fields of Anfield Road»