Tranmere Rovers – Liverpool 2-3: Για φίλημα η πρώτη 11άδα, άστατη η δεύτερη

Χρήσιμα συμπεράσματα μπόρεσε να βγάλει ο Jurgen Klopp από την αποψινή αναμέτρηση των Reds στο Prenton Park κόντρα στους συμπολίτες.

Ένα απόγευμα που έδειχνε πως θα εξελιχθεί ομαλά, γύρισε απότομα στην…πλάτη της Liverpool που κόντεψε να (κατορθώσει να) μην νικήσει την Tranmere Rovers.

Στο Prenton Park, λοιπόν, φορώντας τις μωβ εμφανίσεις με την πορτοκαλί λεπτομέρεια και οδηγούμενοι εντός του γηπέδου από τον Adam Lallana, οι παίκτες του Klopp αποφάσισαν να τρέξουν και να τελειώσουν μια και καλή τη φιλική αναμέτρηση.

Η 11άδα του πρώτου ημιχρόνου ήταν η εξής:
Ward – Camacho, Phillips, Klavan, Robertson – Fabinho, Keita, Lallana – Ojo, Kent, Solanke.

Με την αριστερή πλευρά και το τρίδυμο Lallana-Kent-Robertson να κάνει πραγματικά παπάδες, η Liverpool έφτανε πολύ εύκολα στην περιοχή των Rovers και απειλούσε συνεχώς την εστία τους. Ένιωθες πως οι αμυνόμενοι γηπεδούχοι ήταν πελαγωμένοι και δεν μπορούσαν με τίποτα να γλυτώσουν από την τρομερή ορμή των φιλοξενουμένων.

Και οι 10 παίκτες της Liverpool έτρεχαν ασταμάτητα κάνοντας μια πολύ καλή προπόνηση, επισπεύδοντας ακόμα και τις επαναφορές από πλάγια ή απλά άουτ. Πολλή κίνηση, γρήγορες εναλλαγές της μπάλας ώστε να ανοίξουν οι διάδρομοι, γενικότερα ένα άκρως ποιοτικό πρώτο ημίχρονο. 

Ξεκινώντας, λοιπόν, τα σχόλια επί προσωπικού, η μοναδική ευκαιρία των Rovers ήταν ένα σουτ στην κίνηση το οποίο ανάγκασε τον Danny Ward σε μια σπουδαία επέμβαση ενώ είχε αντίθετη πορεία σε σχέση με τη μπάλα και το τελείωμα του αντιπάλου. Ο «άσος» της Liverpool έκανε και σωστή έξοδο σε κόρνερ τη μοναδική φορά που χρειάστηκε.

Οι αμυντικοί ήταν σωστοί στις μεταβιβάσεις τους, με τους πλαϊνούς, Robertson και Camacho να δουλεύουν πάρα πολύ και να συνεργάζονται με τους χαφ. Μάλιστα, ο 18χρονος δεξιός μπακ άνοιξε το σκορ στο 8ο λεπτό με τέλειο πλασέ, μετά από μια κούρσα προώθησης του και αφού πήρε την assist (ως στρώσιμο) από τον Ojo. Ο νεαρός Phillips και ο Klavan δεν αντιμετώπισαν προβλήματα. Σημειώνεται για δεύτερο διαδοχικό review η ωριμότητα του πρώτου. 

Στο κέντρο, ο Fabinho αποτέλεσε την κολόνα του άξονα κόβοντας και μοιράζοντας και πραγματοποιώντας οπωσδήποτε μια εμφάνιση καλύτερη από εκείνη στην Chester. Μπροστά του, η…μαγεία (δεν ντρέπομαι να το πω) του Adam Lallana επισκίασε τον Keita. Ο Άγγλος έκανε ό,τι ήθελε, ήταν παντού και συνεργάστηκε άψογα με όλους. Οι πάσες, το αστείρευτο τρέξιμο του και η αγαπημένη μου κοφτή τρίπλα (αλά Κρόιφ) έφτιαχναν συνεχώς παιχνίδι για τη Liverpool. Το γκολ στο 32′ (0-3) μετά από φάση διαρκείας και δυνατό αριστερό βολέ ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τον – κατ’ εμέ – MVP του αγώνα. Ο Keita ήταν δραστήριος, όμως η αριστερή πλευρά έπαιρνε μπάλα με μεγαλύτερη συχνότητα από τη δεξιά, οπότε δεν φάνηκε πολύ.

Τέλος, μπροστά, Ojo και Kent έτρεξαν ασταμάτητα, πήραν μπάλες, δοκίμασαν 1v1 και δημιούργησαν παιχνίδι. Αν βάζαμε βαθμολογίες, θα δίναμε πάντως τουλάχιστον 1 βαθμό περισσότερο στον Sheyi Ojo, όχι γιατί έκανε assist και σκόραρε το 0-2 (με έξοχη ατομική ενέργεια και δυνατό σουτ στην απέναντι γωνία στο 26′), αλλά κυρίως επειδή κάθε του κίνηση και επιλογή – μηδεμιάς εξαιρουμένης – ήταν ουσιαστική, σε αντίθεση με τον Kent που παρασύρεται περισσότερο από την ορμή του. O Solanke από την άλλη, απογοητεύει, αφού ταλαιπωρείται από δυστοκία παρά τις καλές του τοποθετήσεις (χαρακτηριστική η προβολή του στο 17′ από την εξαιρετική σέντρα του Robertson) και επειδή δυσκολεύεται να συνεργαστεί πάντοτε σωστά με τους συμπαίκτες του. 

Η 11άδα του δευτέρου ημιχρόνο είχε ως εξής:
Karius – Clyne, Chirivella, Gomez, Moreno – Wilson, Milner, Woodburn, Jones – Sturridge, Origi.

Θα το ονόμαζε κανείς 4-4-2 αλλά οι τρεις του κέντρου (πλην του Milner) και ο Sturridge είχαν υπερβολικά ελεύθερο ρόλο και άλλαζαν συνεχώς θέσεις. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Τραυματική εμφάνιση για τον Loris Karius, ο οποίος μετά από απευθείας εκτέλεση foul προσπάθησε να πιάσει την μπάλα στην «αγκαλιά» του, εκείνη του έφυγε και κατέληξε αρχικά στον Smith και τελικά στα δίχτυα: 1-3 στο 72′. Αν συνεχίσει τις γκάφες, δεν θα τις ξεπεράσει ποτέ μέσα του ούτε ο ίδιος. 

Στην άμυνα, το μόνο θετικό που μπορεί να σημειωθεί είναι οι καλές επιστροφές στο transition game, οι οποίες άλλωστε ήταν χαρακτηριστικό όλης της 11άδας. Ατομικά, όταν είσαι Clyne και δυο χρόνια μετά ακόμα δεν μπορείς να δημιουργήσεις, ενώ ένα ημίχρονο πριν έχει βάλει γκολ μέχρι και ο Camacho, τότε να το ταβάνι σου, εμείς το βλέπουμε, δες το κι εσύ και αποδέξου το. Χλιαρός, ακίνδυνος και δίνει την αίσθηση γενικότερης αδυναμίας. Από την άλλη, Gomez και Moreno έκαναν μια ουδέτερη εμφάνιση και το ίδιο θα έγραφα για τον Chirivella αν δεν είχε υποπέσει στο ολέθριο λάθος που έφτιαξε για τον Soukouna το 2-3, στο 81ο λεπτό (σε μια φάση που πάντως ο Karius δε φέρει ευθύνη).

Στον άξονα, ο ελεύθερος ρόλο τεσσάρων παικτών έδινε πολυμορφία στη Liverpool αλλά όχι και ουσία. Όλοι κατέβαιναν χαμηλά, όλοι ήθελαν να πάρουν μπάλα, με αποτέλεσμα να είναι λίγοι αυτοί που θα έφτιαχναν τους συνδυασμούς στο 3ο/4ο του γηπέδου και, κυρίως, κανείς αυτός που θα πλαισίωνε τον Origi. Ξεχώρισε ο δραστήριος Sturridge που άλλαζε παιχνίδι, έκανε κινήσεις και μοίραζε μπάλα, ενώ αρχίσαμε σταδιακά να διαπιστώνουμε (κρατώντας και όσα είδαμε στο πρώτο φιλικό) πως ο Woodburn δεν παίρνει πολλές πρωτοβουλίες καθώς επίσης και διστάζει να βγει μπροστά. Wilson και Curtis Jones είχαν πολλή όρεξη επίσης.

Τέλος, ο Divock Origi έδωσε σήμερα – αν δεν το έκανε ήδη από το ματς με την Chester – την αφορμή που έψαχνε ο Klopp για να δικαιολογήσει την επιθυμία του να μην τον ξαναδεί στο Melwood. Ο δανεισμός του στη Wolfsburg μάλλον κακό του έκανε: ο Βέλγος είναι αργός στη σκέψη και πλέον και στην ταχύτητα, πιο βαρύς από ποτέ, χάνει την μπάλα εύκολα από αμυντικούς 4 και 6 κατηγοριών κατώτερους και δεν έχει καθόλου φαντασία και ευρηματικότητα. Θα δυσκολευόταν ακόμα και στην Championship.

Με αυτά και με αυτά, όσα έχτισε η πρώτη 11άδα κόντεψε να τα χαλάσει η δεύτερη και η Liverpool πήρε τελικά το φιλικό διπλό στο Prenton Park απέναντι στους Tranmere Rovers. Ραντεβού το Σάββατο, για το Bury – Liverpool!

ΥΓ: επιστρέφει (μάλλον για να φύγει;) ο Mignolet μετά τον αποκλεισμό του Βελγίου.