Steve Nicol: Ο τέταρτος Σκοτσέζος

Γενικά, μας αρέσουν αρκετά τα “σαν σήμερα”, οι μικρές ή και όχι ιστορίες, τα ρετρό αφιερώματα και φυσικά τα γενέθλια και οι ευχές. Προφανώς από το γεγονός του ότι μας αρέσουν, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να ανέβουν στη σελίδα μας, μεσολαβεί η διαδικασία της συγγραφής. Παρόλα αυτά, επειδή Liverpool δεν είναι μόνο η- μέχρι τώρα- καλή φετινή πορεία, ο περσινός χαμένος τελικός ή κερδισμένος τελικός της Κων/πολης, αλλά ένα τεράστιο κολλάζ από έντονες στιγμές εντός κι εκτός γηπέδου, θα προσπαθήσουμε όσο θέλουμε μπορούμε να ανασύρουμε τέτοιες μικρές στιγμές σε τακτικότερη βάση.

Πρώτο βήμα σ αυτήν την προσπάθεια είναι το να ανεβαίνουν τα κείμενα στο blog, προκειμένου να βελτιωθεί το όποιο αρχείο μας. Επειδή είναι μια χρονοβόρα προσπάθεια κι επειδή η σελίδα δεν ασχολείται αυτοτελώς με ποδοσφαιρικές ιστορίες, αλλά προσπαθεί να καλύψει σε καθημερινή βάση τα νέα της ομάδας, καταλαβαίνετε πως δε μπορούμε να δεσμευτούμε για το ρυθμό δημοσίευσης των “ρετρό” άρθρων.

Κι αφού σας ευχαριστήσουμε που σέβεστε κι εκτιμάτε τα παραπάνω (ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε), πάμε να ευχηθούμε χρόνια πολλά σ έναν παίκτη πραγματικό πολυεργαλείο, που γοήτευσε με τα χαρακτηριστικά του κάθε έναν από τους 5 προπονητές που άλλαξε η Liverpool, όσο αυτός ήταν μέλος της. Yπάρχουν πολλές ιστορίες για τον συγκεκριμένο, όπως τότε που προσπάθησε να βάλει φωτιά στα μαλλιά της γυναίκας ενός συμπαίκτη του, αλλά για την ώρα θα αρκεστούμε σε μια πρώτη γνωριμία.

26 Οκτωβρίου 1981:

O Bob Paisley φέρνει στη Liverpool ένα 20χρονο πιτσιρίκι από την Ayr United, της Σκωτίας. Για την ακρίβεια, μιλάμε για έναν “ημι- επαγγελματία” ποδοσφαιριστή μέχρι εκείνη τη στιγμή, καθώς όταν δεν αγωνίζεται για το Σκωτσέζικο σύλλογο, δουλεύει ως χτίστης σε οικοδομές. Το έργο που έχει να φέρει εις πέρας είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο: να καλύψει το κενό του τεράστιου Phil Neal, ενός από τους σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία του συλλόγου κι από τους πιο επιτυχημένους στο Αγγλικό ποδόσφαιρο (δεσμευόμαστε να ξανασυζητήσουμε εκτενώς για τον Phil και προχωράμε).

Ο νεαρός αμυντικός- αγωνίζεται κυρίως ως δεξί μπακ, αλλά μπορεί να καλύψει πολλές θέσεις από το κέντρο και πίσω- δένει εξ αρχής με την ομάδα και κυρίως με τον Hansen, τον Sounes και τον Dalglish, οι οποίοι τον μυούν στην “κλίκα” των Σκοτσέζων. Από την πρώτη στιγμή γίνεται ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται απλώς για μια “λύση ανάγκης”, αλλά για έναν παίκτη που αν δούλευε σκληρά με τα χαρακτηριστικά του και το πάθος που είχε στο παιχνίδι του θα μπορούσε να στιγματίσει τη μετέπειτα πορεία των Reds. Και ο συγκεκριμένος δούλεψε τόσο σκληρά που κατάφερε να γίνει βασικό γρανάζι στα σχέδια του προπονητή του, καθώς πέρα από καλός αμυντικά πολλές φορές σκόραρε κρίσιμα γκολ. Ένας πραγματικά πολύπλευρος παίκτης, από τους πιο επιτυχημένους της περιόδου τόσο σε προσωπικό, όσο και συλλογικό επίπεδο.

Κάπως έτσι, ο “ημι- απασχολούμενος” ποδοσφαιριστής από τη Σκωτία θα μείνει στο Anfield για περίπου 15 χρόνια, μετρώντας 343 εμφανίσεις και περίπου 40 γκολ! Το όνομά του είναι Steve Nicol, αλλά με το που φτάνει στο Anfield κερδίζει το παρατσούκλι “Chico” (μια αναφορά σ ένα από τα μεγαλύτερα κωμικά σχήματα παγκοσμίως: τους αδελφούς Μαρξ). O “Chico” λοιπόν, γεννιέται σαν σήμερα, 11 Δεκεμβρίου του 1961. Σήμερα κλείνει τα 57 του χρόνια και προφανώς δεν έχει αφήσει το ποδόσφαιρο πίσω του, καθώς μέχρι το 2011 βρισκόταν στους πάγκους για λογαριασμό των New England Revolution, για σχεδόν 10 χρόνια. Πλέον δεν προπονεί κάποιο σύλλογο, αλλά αρκετά συχνά βρίσκεται στο σχολιασμό αγώνων. Χρόνια πολλά Steve “Chico” Nicol. 

Ακολουθεί η φωτογραφία του όταν υπέγραψε στους Reds. Μια φωτογραφία που δεν ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον King Kenny εκείνη την περίοδο, καθώς όπως αποκαλύπτει ο ίδιος:

“Υπερασπιζόμασταν με πολύ καλό τρόπο τους εαυτούς μας και υψώναμε τη σημαία της σκοτσέζικης υπεροχής, μέχρι που ήρθε ο Nicol. Ό,τι είχαμε χτίσει, το κατέστρεψε σε δέκα λεπτά, εξαιτίας της φωτογραφίας που τραβήχτηκε μετά την υπογραφή του. Στεκόταν καμαρωτός φορώντας ένα περίεργο ρούχο, κρατώντας ένα άσχημο κασκόλ της Liverpool ενώ είχε πάρει μια αρκετά ηλίθια γκριμάτσα. Απίστευτο! Πέρα από την πλάκα, ο Stevie ήταν ένας τρομερός τύπος και ιδιαίτερα σπάνιος. Είχε καθοριστική συμβολή στις επιτυχίες της Liverpool!”