Liverpool, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις!

Τι βραδιά ζήσαμε… Γράφει ο Αντώνης Ψαλλίδας

Η Liverpool του Klopp κόντρα σε όλους και σε όλα με όπλα την πίστη, τη θέληση, το πάθος -μα τι πάθος- και αυτή την άρνησή της να τα παρατήσει φτάνει στον τελικό του Champions League για 2η συνεχόμενη φορά!

Μια εβδομάδα νωρίτερα όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης εξυμνούσε τον Messi. Αυτή τη φορά ο Messi υποκλίθηκε στο Anfield. Η Liverpool κατέβηκε να παίξει έναν ημιτελικό, φορτωμένη με 3 γκολ στην πλάτη. Δεν φοβήθηκε να πιστέψει, δε δίστασε να παλέψει με όσα είχε και είχε σίγουρα μπόλικο ποδοσφαιρικό θράσος.

Τι κι αν έπαιζε χωρίς τους 2 πρωτοκλασάτους επιθετικούς της Salah και Firmino; Τι κι αν έχασε τον συγκλονιστικό Robertson στο ημίχρονο; Τι κι αν έπρεπε να βάλει 4 γκολ σε μια από τις καλύτερες ομάδες (κατά πολλούς την καλύτερη) του πλανήτη;!

Είχε τον βράχο Alisson να τη σώσει, Van Dijk και Matip να δίνουν μεγάλες μάχες πίσω, την ιδιοφυία του Arnold, τον ακλόνητο Fabinho, τον σκυλιασμένο Henderson που έπαιζε με ένεση απ’ την ανάπαυλα, το πολυεργαλείο Milner, έναν Mane να παίζει παντού, τον παίκτη έκπληξη Origi αλλά και τον ντροπαλό(!) Gini Wijnaldum να οργιάζουν…!

Ο Milner κρατάει τη μπάλα στο κόρνερ, ο Cakir κοιτάζει το ρολόι του και σφυρίζει. Είμαστε στον τελικό! Δεν το πιστεύω, ας με ξυπνήσει κάποιος… O Klopp δίνει το χέρι του στον Valverde. Μπαίνει στο γήπεδο να χαιρετίσει κάθε παίκτη ανεξαρτήτως φανέλας. Ο Wijnaldum γονατίζει κρύβοντας το πρόσωπό του. Ο Milner κλαίει μην μπορώντας να πιστέψει κι εκείνος τι κατάφεραν. Βρίσκονται αγκαλιασμένοι στο χορτάρι του Anfield. Αυτή τη φορά είναι δάκρυα χαράς! Αγκαλιές, φωνές, και το «You’ll never walk alone» να ηχεί πιο δυνατά από ποτέ. Οι παίκτες πηγαίνουν μπροστά απ’ τον κόσμο και τραγουδούν αγκαλιά…

Ζούμε στιγμές που ίσως δεν καταφέρουμε να ξαναζήσουμε στο μέλλον. Στιγμές ανώτερες από την κατάκτηση ενός τίτλου, δικές μας, μοναδικές. Πράγματα που δεν περιγράφονται με λόγια.

Gerrard σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Ευχαριστώ που με έκανες Liverpool για να μπορώ σήμερα να ζω αυτές τις στιγμές. Για όσους το είχαν ξεχάσει ή για όσους το έμαθαν χθες, δεν είμαστε τυχεροί μόνο γιατί ζούμε στην εποχή του Messi. Είμαστε τυχεροί που υπάρχει αυτή η ομάδα. Σήμερα δε γιορτάζουν μόνο οι «κόκκινοι», σήμερα γιορτάζει το ποδόσφαιρο!