He wore the number 20…
Υπάρχουν κάποιες φορές που τα λόγια περισσεύουν. Που ό,τι και να πεις ή γράψεις μοιάζει πολύ λίγο μπροστά στην πραγματικότητα. Σήμερα βιώσαμε άπαντες ένα σοκ, που όμοιό του στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε ξαναζήσει. Μια στιγμή που θα συντροφεύει για πάντα τη σκέψη μας και το μυαλό μας και θα το γεμίζει με θλίψη, νοσταλγία και δυσπιστία, μιας και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσει να μας φαίνεται σαν ψέμα.
Είναι και άλλες οι φορές στο παρελθόν που έχουμε δει ποδοσφαιριστές να «χάνονται», εντός και εκτός γηπέδων. Θυμόμαστε όλοι περιπτώσεις όπως του Foe, του Tiote, του Puerta, του Enke. Περίπτωση σαν του Jota όμως όχι. Έναν αθλητή στο απόγειο της καριέρας του, βασικό μέλος μιας εκ των κορυφαίων ομάδων του κόσμου, με μεγάλο κοινό και πολλές επιτυχίες. Δυστυχώς, ο Diogo Jota πετούσε στα ύψη και «έφυγε» για ακόμα ψηλότερα, χωρίς να καταλάβει κανείς τι έγινε. Μαζί με τον αδερφό του Andre.
Η Liverpool, μεταξύ άλλων, ανακοίνωσε πως το νούμερο 20 που φορούσε, αποσύρεται για πάντα ως φόρος τιμής στον αδικοχαμένο αστέρα της. Ένα νούμερο που έμελλε να ταυτιστεί μαζί του οριστικά. Ήρθε στο Anfield το 2020. Αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της κατάκτησης του 20ου πρωταθλήματος της ομάδας. Και όλα αυτά φορώντας το 20.
Ο Jota ήταν ένας παίκτης διαφορετικός από τους άλλους. Σίγουρα διαφορετικός από όσους είχαμε δει στο ρόστερ των Κόκκινων ανά τα χρόνια. Συνδύαζε πάντα το απρόβλεπτο, την τεχνική, την «μπούκα», την απρόσμενη εκτέλεση και την φανταστική κίνηση στο χώρο. Δεν ήταν σέντερ φορ, ούτε εξτρέμ, ούτε δεκάρι. Αλλά τα εξυπηρετούσε όλα. Στην περίοδο φόρμας του πάντα σε έκανε να νιώθεις βεβαιότητα ότι θα κάνει τη διαφορά, θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για κάτι καλό. Από την άλλη σε έκανε και να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν μπορούσε να παραμείνει υγιής για μεγάλο διάστημα. Δεν το είχε στο παλμαρέ του αυτό. Αλλά κι αυτό ήταν στοιχείο της μοναδικότητάς του.
Πορτογαλικό ταμπεραμέντο. Κάποιες φορές με πάθος, ένταση και ηχηρή εκδήλωση συναισθημάτων, τσακωμούς, κάρτες και προκλητικούς πανηγυρισμούς προς την αντίπαλη κερκίδα. Κάποιες άλλες με τόση «αναισθησία», που σκεφτόσουν αν το κάνει για πλάκα, αν μας κοροϊδεύει. Χαρακτηριστικότερη στιγμή το νικητήριο γκολ του στο 4-3 επί της Tottenham στο Anfield στις καθυστερήσεις. Εκεί που μας πήγε από την κόλαση στον παράδεισο και αντί να σκίσει τη φανέλα του από την τρέλα, έκατσε οκλαδόν στο χορτάρι και έκανε πως παίζει Playstation. Αλλά αυτός ήταν ο Jota, απρόβλεπτος ακόμα και εκεί.
Παρακολουθώ τόσο εντατικά την Liverpool εδώ και χρόνια και φυσικά δεν είμαι ο μόνος. Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους κάθε βδομάδα για χρόνια, δεν μπορείς παρά να τους νιώθεις σαν κάτι μεγαλύτερο από επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, πόσο μάλλον όταν αγωνίζονται και για την ομάδα σου. Τους βάζεις στο σπίτι σου, προσμένεις από αυτούς, τους βλέπεις να υπερασπίζονται την ομάδα για την οποία πονάς, αγωνιάς, χαίρεσαι, πανηγυρίζεις. Γίνονται κομμάτι σου και όσο πιο πολύ καιρό τους βλέπεις, τόσο περισσότερο συνδέεσαι μαζί τους. Συχνά φεύγουν για άλλες ομάδες, ο κύκλος τους κλείνει. Με τον Diogo αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Ο κύκλος του στα Κόκκινα θα μείνει για πάντα ανοιχτός, πάντα συνδεδεμένος, πάντα ζωντανός. Κι ας έφυγε εκείνος. Για μας θα είναι πάντα εκεί.