Η βιντεάρα της Liverpool για τον τελικό: Ένας ντόπιος περιγράφει το ταξίδι του στην κορυφή της Ευρώπης!

Δείτε (και πορωθείτε με) το εκπληκτικό βίντεο της Liverpool ενόψει του μεγάλου τελικού του Champions League.

Όλοι ανυπομονούν και προετοιμάζονται για τον τελικό της Μαδρίτης ανάμεσα σε Liverpool και Tottenham!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο τομέας των media των Reds, που έφτιαξε το παρακάτω εκπληκτικό βίντεο για το σπουδαίο αυτό παιχνίδι! Δείτε το στο τέλος του άρθρου!

[Μετάφραση των περιγραφών του Stephen Monaghan, ντόπιου φιλάθλου]

«Η Liverpool είναι η ζωή μου. Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι στα μέσα της δεκαετίας του ’60, με τον πατέρα μου. Με πήγαινε παντού ο πατέρας μου. Τα ’70s για μένα, ήταν η καλύτερη εποχή να βλέπεις Liverpool. Shankly, ύστερα Paisley και ύστερα Ευρώπη.

Πάντα λένε ότι η πρώτη σου φορά είναι η καλύτερα και, για μένα, η Ρώμη έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Την επόμενη χρονιά, ο Paisley μάς έκανε ακόμα καλύτερους πάλι. Ήμασταν περήφανοι που προερχόμασταν από το Liverpool, περήφανοι που δεν ήμασταν δεύτεροι σε κανέναν στον πλανήτη του ποδοσφαίρου.

Ο τελικός στο Παρίσι. Ακόμη μία φορά σε μια από τις πιο σπουδαίες πόλεις της Ευρώπης. Κύπελλο Πρωταθλητριών νούμερο τρία: κατακτήθηκε. Το 1984, όταν φτάσαμε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πηγαίναμε στα δόντια του λιονταριού. Υπήρχε μεγάλη πρόκληση, να κερδίσουμε τη Roma μες στην έδρα της, στην πόλη της. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σημαντικό είναι, για μένα προσωπικά, το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Το 2004, όταν παίζαμε με τον Ολυμπιακό, ο πατέρας μου είχε μόλις αποβιώσει. Και σκεφτόμουν, έλα, ας το κάνουμε για τον πατέρα μου. Τότε ο Gerrard σκόραρε εκείνη τη γκολάρα, απλά ξέσπασα σε κλάματα στο Kop. Με την Chelsea, νομίζω πως ξεπέρασε και το παιχνίδι με την Saint Ettienne και, για άλλη μια φορά, βρεθήκαμε σε ευρωπαϊκό τελικό. Κωνσταντινούπολη.

Στο ημίχρονο, πίσω με 3-0. Ω Θεέ μου. Ύστερα βάλαμε ένα… ύστερα βάλαμε δεύτερο… και ύστερα… όταν μπήκε και το τρίτο… Ω Θεέ μου. Η ομάδα επέστρεψε από τους νεκρούς. Δεν ντρέπομαι να πω ότι άρχισα να κλαίω. Αρχίζεις να σκέφτεσαι, το μυαλό σου φεύγει. Είχα τον δικό μου γιο μαζί μου τότε, τον Joe. Τον κρατούσα και… (σ.σ του είπα) “είναι για σένα αυτό. Για τον παππού σου”.

Αυτό σου προσφέρει το ποδόσφαιρο, αυτό σου προσφέρει η Liverpool. 

Φύγαμε από τον “12ο άνθρωπο” (σ.σ Pub) το βράδυ του αγώνα με την Barcelona (σ.σ για να μπουν στο γήπεδο), σκεπτόμενοι άλλη μια φορά… βάλτε ένα, βάλτε ένα γκολ νωρίς. Είμαστε φίλαθλοι ποδοσφαίρου. Πρέπει να πιστεύουμε. Αν δεν πιστεύεις, μπορείς κάλλιστα να φύγεις. Δεν είχαμε καμία ελπίδα ότι θα κερδίζαμε 4-0 την Barcelona. Αλλά ήταν “Liverpool” ξανά. Αυτό είναι η Liverpool, αυτή είναι η Ευρώπη, αυτό είμαστε εμείς. Δεν μας νοιάζει ποιος είσαι (σ.σ απέναντι) ή πόσο είναι το σκορ, θα έρθουμε πάνω σου, θα κάνουμε την προσπάθεια μας. Και το καταφέραμε. Και τώρα η Μαδρίτη.

Όταν πηγαίνεις σε έναν τελικό, αρχίζεις να σκέφτεσαι στιγμές του παρελθόντος. Τους φίλους που έχασες και με τους οποίους πηγαίνατε μαζί στα παιχνίδια. Και πηγαίνεις στους τάφους τους και αφήνεις λουλούδια πριν φύγεις για τον τελικό. Το κάνω ακόμα, στους φίλους και τον πατέρα μου. Ας φέρουμε το κύπελλο σπίτι. Ας το ξανακάνουμε. Το να κερδίσουμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο είναι για μένα το υπέρτατο…».