Το καλύτερο λεπτό της ζωής μου (vid)

12 Μαΐου 2019, ώρα πέντε και εικοσιέξι: 29 χρόνια δίχως πρωτάθλημα περικλείονται σε ένα λεπτό. Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης.

Έχοντας ξεθυμάνει όσο χρειαζόταν μετά το ντελίριο της Τρίτης και την επική πρόκριση κόντρα στη Barcelona, γύρω στις 4 το ξημέρωμα σκέφτηκα τότε το εξής: «θα γίνει κανένα αστείο την Κυριακή στο Brighton – City και θα έχουμε αδειάσει συναισθηματικά τόσο πολύ από σήμερα, που δε θα μπορούμε να το πανηγυρίσουμε». Πράγματι, το βράδυ της Τρίτης έφτασα να νιώθω ότι βαδίζω στον ουρανό. Η Κυριακή, όμως, ήταν εντελώς διαφορετική.

Η Κυριακή με βρήκε στο γραφείο, με βρήκε επί τη εργασία. Ωστόσο, δεδομένων των συνθηκών, ότι επρόκειτο να δούμε ένα από τα πιο συγκλονιστικά φινάλε στο πιο συγκλονιστικό πρωτάθλημα του κόσμου, ότι υπήρχε η πιθανότητα να γίνουμε μάρτυρες του πρώτου πρωταθλήματος της Liverpool μετά από 29 χρόνια και, τέλος, ότι υπήρχαμε δύο Λιβερπουλάκια στο γραφείο, προέκυψε μια άτυπη συμφωνία μεταξύ όλων που ποτέ δεν εκφράστηκε με λόγια, ότι στις 17:00 τα πληκτρολόγια σταματούν. Ζέστη, καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη μας, αλλά ηδη από τις πέντε παρά, εγώ ήμουν κρύος από την κορφή ως τα δάχτυλα.

Τότε συνέβη το πρώτο απροσδόκητο: η επιλογή του Πάνου. Ο Πάνος είναι Manchester United, ο Πάνος από την αρχή έκανε πειράγματα όποτε η ομάδα τού έδινε την ευκαιρια να με πειράξει, όμως ο Πάνος ήταν και ξύπνιος, τα του Θεού τω Θεώ, τα του Καίσαρα τω Καίσαρι, όταν έπρεπε να πει «μπράβο» το έλεγε. Ακόμα τον θυμάμαι να απορεί με θαυμασμό πώς στο 1-0 εκείνου του αγώνα, κατάφερε ο Άρνολντ να βρει τον Μανέ με συρτή σέντρα μέσα στην περιοχή όπου υπήρχαν – μπορεί – και δέκα παίκτες. Τότε, στις πέντε παρά, ήταν που ο Πάνος μου είπε το… «σας σιχαίνομαι και τους δύο, αλλά επειδή δεν έχω ενδιαφέρον, θα υποστηρίξω Liverpool για να χαρώ με τη χαρά σου αν το πάρετε». Ο Πάνος ήταν ψυχάρα, και το απέδειξε μετά.

Liverpool – Wolves στην τηλεόραση, Brighton – Manchester City στον υπολογιστή, 94 εμείς, 95 αυτοί. Αν δεν κέρδιζαν και κερδίζαμε, ήταν δικό μας!

17:17 ο Μανέ κάνει το 1-0 και όλο το γραφείο – πλην εμού που δεν περίμενα σοβαρά να μην κερδίσει και η City – τρελαίνεται! Ο Γιάννης έρχεται σε εμάς από δίπλα πιάνοντας το κεφάλι του, ο Πάνος νιώθει ότι μόνο και μόνο από την ασίστ του Άρνολντ μας αξίζει το πρωτάθλημα, κάνει ένα χάι-φάιβ με το δικό μου κρύο και αδιάφορο χέρι και καθόμαστε για τη συνέχεια. Βαθμολογικά τους περνούσαμε, αλλά η City είχε – κλασικά – κατασκηνώσει στην περιοχή της Brighton, δεν περίμενα να μη σκοράρει σύντομα.

Και ξεκινάει το καλύτερο λεπτό της ζωής μου. 17:26 ο Μάρεϊ πιάνει την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι και κάνει το 1-0 για την Brighton. Τι λές τώρα! 64 λεπτά πριν τελειώσει το πρωτάθλημα είμαστε δύο βαθμούς πάνω από τη City κι αυτή δύο γκολ πίσω από εμάς! Το γραφείο πυρπολήθηκε από ουρλιαχτά! Ο Πάνος σηκώθηκε πρώτος να με αγκαλιάσει – ήταν ψυχάρα ο Πάνος – και μπλεχτήκαμε μαζί με τον Γιάννη σε ένα πανηγύρι χαράς και ξεφωνημάτων: το παίρναμε! Επόμενη σκέψη: ας μην ισοφαρίσει – γιατί θα ισοφάριζε – σύντομα η City, ας κάνει το 1-1 στο δεύτερο ημίχρονο, κρατήστε μωρέ! Και χαμός στο γραφείο! Χαμός! Λες και ήμασταν μέσα στο Anfield ή μέσα στο Amex!

Όσο ακόμα μεθούσαμε με τα ριπλέι, η City είχε κάνει σέντρα, είχε φτάσει έξω από την περιοχή και τώρα, σα να μην υπάρχουν αμυντικοί, ο Laporte πέρασε την πάσα στον Aguero και αυτός έκανε στις 17:27 το 1-1.

Κανείς δεν πίστεψε ότι η City δε θα κέρδιζε εκείνο το ματς και το τελικό 1-4 ούτε που το θυμόμουν…

29 χρόνια προσμονής μπήκαν, χώρεσαν και πέρασαν μέσα από ένα λεπτό σαν κάποιος να άνοιξε την πόρτα και να έκανε ξαφνικό ρεύμα. Ύστερα την έκλεισε και όλοι μαζί καθίσαμε – συνεχίσαμε – να μιλάμε για ιστορίες και δόξες του παρελθόντος. Αυτή είναι η City. Κι αυτή είναι η Liverpool, που φέτος τους είπε «άει στο διάολο, θα ξεμπερδέψω από το χειμώνα αυτήν τη φορά». Κι αυτό είναι το ποδόσφαιρο.