Τα όρια μεταξύ ατυχίας και ευθύνης Klopp

Η αστάθεια της φετινής Liverpool είναι εμφανής. Μια κακή εμφάνιση μοιάζει απελπιστική, όταν ξαφνικά την διαδέχεται μια καλή εμφάνιση που μοιάζει αισιόδοξη, πριν την καταπλακώσει μια ακόμη εμφάνιση «έξω από τα νερά» στα οποία κολυμπούσαν την τελευταία τριετία οι «κόκκινοι» του Klopp. Ο Νίκος Γιαμπολδάκης προσπαθεί να βρει τι φταίει και να απαντήσει στο ερώτημα αν η κατάσταση υποδεικνύει την ανάγκη για αλλαγές.

Ξεκινάμε από τα βασικά, από μια πρόταση που αποτελεί μέσο καθησυχασμού αλλά και τη βάση για όσες απαιτήσεις και ανάγκες προκύψουν στην πορεία: ο Jurgen Klopp δεν πηγαίνει πουθενά. Ο Γερμανός μόλις ολοκλήρωσε το όραμα της μετακόμισης όλης της Liverpool – από την πρώτη ομάδα ως το τελευταίο τμήμα της Ακαδημίας – στο AXA Training Centre, στο Kirkby. Θα ήταν πολύ μετριόφρων για να αποχωρίσει πριν δει έστω και έναν ποδοσφαιριστή να διαβαίνει το νοητό μονοπάτι που σκέφτηκε ο κατά φαντασίαν αρχιτέκτονας Kloppo, από το ένα γήπεδο στο άλλο και τελικά ως το «μεγάλο» των ανδρών. Ο Jurgen Klopp γέμισε την έφερε στη Liverpool Τσιμίκα, Kabak, τρεις-τέσσερις τερματοφύλακες σε επίπεδο U18, έκανε άνδρα τον Curtis Jones και επενδύει ώρες στην αναζήτηση του «αντι-Wijnaldum». Δεν έχει να πάει πουθενά.

Αυτό, επομένως, σημαίνει ότι ο Klopp είναι και ο μοναδικός που πρέπει να βρει τις λύσεις στην τρέχουσα κρίση – βάσει των στόχων με τους οποίους ξεκίνησε τη σεζόν – της Liverpool. Η αισθητή ανισορροπία στην απόδοση της ομάδας είναι ενοχλητική και για τον ίδιο, που οφείλει να θεραπεύσει το δημιούργημα του πριν το πληρώσει ακριβά.

Που οφείλεται, όμως, η εικόνα που παρακολουθούμε φέτος; Πόσο και μέχρι που ευθύνεται η ατυχία και πότε αλλά και πώς πρέπει να επέμβει ο Klopp; Ας πιάσουμε τους τρεις κυριότερους λόγους με τη σειρά που επηρεάζουν ο ένας τον άλλο.

ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Δε χρειάζεται να το περιγράψουμε λεπτομερώς και σχολαστικά, είναι γνωστό και πασιφανές. Όποιος κι αν είναι ο λόγος (συνέπειες της περυσινής παύσης λόγω lockdown, επιβάρυνση από τα συνεχόμενα έτη αγώνων ορισμένων παικτών, χτυπήματα ή κακοί γυμναστές), η Liverpool είχε και έχει φέτος πολλούς, πάρα πολλούς τραυματίες. Υπήρξαν παρόμοιες ή σχεδόν παρόμοιες χρονιές, αλλά η απουσία των Van Dijk, Fabinho, Henderson, Thiago, Gomez, Matip, Jota και εν μέσω αυτών του Firmino, του Mane, του Milner, του Τσιμίκα, του Shaqiri και του Alisson για λίγο, δε συγκρίνεται με την βραχύτερη ή μακρύτερη απουσία παικτών όπως ο Chamberlain, ο Keita και ο Shaqiri, που ήταν δευτεροτρίτες (αν όχι χαμηλότερες) επιλογές.

Μια ομάδα με τόσους τραυματισμούς δεν μπορεί να αποδίδει στο επιθυμητό επίπεδο για πολύ καιρό. Ούτε καν για λίγο. Γιατί; Πάμε παρακάτω.

ΕΥΚΟΛΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ

«Είμαι ο Salah και εδώ και έξι μήνες δε δυσκολεύομαι καθόλου στην προπόνηση. Πώς περιμένεις να σκίζω τα δίχτυα στους αγώνες;». Θα μπορούσε να το πει σε έναν φίλαθλο σε κάποια υποθετική συζήτηση. Πράγματι, με τόσες απουσίες, που σε νούμερο φτάνουν μια ολόκληρη 11άδα και, επιπλέον, με τόσο ποιοτικές απουσίες, αυτομάτως μειώνεται το επίπεδο της προπόνησης. Ο ανταγωνισμός (τόσο ψυχολογικά, όσον αφορά την εξασφάλιση θέσης στο βασικό σχήμα, όσο και αγωνιστικά, στις μονομαχίες) μειώνεται αισθητά, όταν προπονείσαι με παιδιά της Κ20 και της Κ18 στις προπονητικές ασκήσεις και στα οικογενειακά διπλά, όλα είναι πολύ πιο εύκολα. Η Liverpool όχι μόνο δεν είχε stopper, αλλά έχανε τον έναν μετά τον άλλον τους μέσους που μπορούσαν να καλύψουν τη θέση. Μεσοβδόμαδα, λοιπόν, ένας από την Κ20 και την Κυριακή αντίπαλοι πιο μυώδεις, πιο γρήγοροι, πιο ώριμοι, που μασούν σίδερα. Θυμηθείτε μόνο ότι όλοι έχουμε απορήσει τους τελευταίους μήνες με την εξής φράση: «ξέχασε να κάνει κοντρόλ ο…».

Η ευχή για την επιστροφή τραυματιών όσο πιο σύντομα γίνεται ξεκινά με πρωταρχικό σκοπό αυτόν: να βελτιωθεί η ποιότητα της προπόνησης, η ομάδα να ανεβάσει ρυθμούς ώστε να είναι πιο έτοιμη στους αγώνες, πιο γρήγορη, άμεση και να μην πετά ημίχρονα στα σκουπίδια.

ΑΛΛΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΙΔΙΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

Και φτάνουμε στον παράγοντα Klopp. Στο απεχθές για κάθε προπονητή σκηνικό που έχει ήδη στηθεί, η ευθύνη του Klopp δεν παίρνει «απαλλαγή», υπάρχει: συνίσταται στ να βρει τις λύσεις που, πρόσκαιρα έστω, θα καταφέρουν να τραβήξουν τη Liverpool έξω από τη λάσπη. Ομως ο Γερμανός φαίνεται κατώτερος (Θου, Μίστερ) της περίστασης.

Παρότι η φαρέτρα διαθέσιμων ποδοσφαιριστών και οι μονάδες της 11άδας έχουν αλλάξει τόσο πολύ, ο Klopp δεν έχει αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού. Παρότι και ο ίδιος παραδέχεται πόσο βοηθούν την ομάδα του τα χαρακτηριστικά και τα προτερήματα του Van Dijk ή του Fabinho, για παράδειγμα, εντούτοις δεν αλλάζει τις «δουλειές», τους ρόλους όσων παίζουν καλύπτοντας τους τραυματίες.

Έτσι, με φύσει ή ανάγκη stopper που δεν μπορούν να προσφέρουν στο build-up όσα ο Van Dijk (κυρίως τις διαγώνιες μπαλιές του προς backs ή wingers, αλλά και τις σίγουρες πάσες του), χωρίς καθαρό 6άρι, με μέσους που έχουν εντελώς διαφορετικά στοιχεία και όχι το απλό, γρήγορο και κοντινό παιχνίδι του Fabinho (παρά μόνο τις αλλαγές παιχνιδιού του) ή τους λείπει η ένταση του Henderson, η Liverpool μοιάζει σαν παζλ όπου κανένα ή λίγα κομμάτια ταιριάζουν μεταξύ τους.

Αυτό που οφείλει να πράξει ο Jurgen Klopp είναι να παρουσιάσει ένα αγωνιστικό πλάνο και μια στρατηγική βασισμένη σε αυτά που μπορούν να κάνουν όσοι είναι διαθέσιμοι. Η ιδέα της συμπαγούς και ενιαίας ομάδας που όποιος κι αν παίξει ξέρει να κάνει τα βασικά ζητούμενα, βοηθά μόνο σε στοιχεία όπως το τρέξιμο στο γήπεδο και το pressing, αν και, ακόμα και αυτά, κάποιοι πάντα θα τα εκτελούν καλύτερα λόγω οξυδέρκειας. Στα υπόλοιπα, είναι αδύνατον να περιμένεις ότι η Liverpool θα παρουσιαστεί έτοιμη για εντάσεις στο κέντρο όταν παίζουν παίκτες με μικρό φάσμα έντονων κινήσεων, ότι θα έχει γρήγορη μετάβαση στο επθετικό τρίτο όταν κανείς από την άμυνα δεν μπορεί να περάσει μια τέτοια μπαλιά. Ότι θα έχει γρήγορη κυκλοφορία, όταν η τριάδα του κέντρου είναι τόσο – και σχεδόν κάθε εβδομάδα – διαφορετική.

Το πρόβλημα, κατ’ εμέ, είναι μόνο επιθετικό. Αμυντικά η Liverpool δεν υπέστη βαριές ήττες, παρά το άσχημο σερί. Δέχτηκε, βέβαια, αρκετές επικίνδυνες τελικές, αλλά τέτοιες υπήρχαν και παλιά. Το πρόβλημα είναι στο πώς αυτοί οι «ξένοι» αγωνιστικά και ποδοσφαιρικά παίκτες, θα φτάσουν στην απέναντι περιοχή και θα σκοράρουν. Και όσο επιμένουν – με εντολή και πλάνο προπονητή – να προσπαθούν να το καταφέρουν προσπαθώντας πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν, θα αποτυγχάνουν. Και η κρίση θα συνεχίζεται…