Στο τέλος της γαμημένης καταιγίδας, υπάρχει τελικά χρυσός ουρανός

Η γενιά που έκανε το «You ‘ll Never Walk Alone» περισσότερο προσευχή απ’ ότι σύνθημα, μπορεί πλέον να νιώθη περήφανη, γεμάτη και… φιλόδοξη.

Τα τριάντα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ιστορίας της Liverpool. Μέσα σε αυτήν την περίοδο, ωστόσο, ο σύλλογος κατέκτησε κάθε πιθανό κύπελλο (ορισμένα δις), εκτός από το πρωτάθλημα. Κι όμως, αντί να ονομαστούν «άτυχα χρόνια», κάποιος τα ονόμασε «πέτρινα». Και δεν είχε άδικο. Είχε λογική αυτός ο συγκεκριμένος όρος.

Οι «κόκκινοι» ποτέ μα ποτέ δεν έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια ένα αγωνιστικό πρότζεκτ. Διάφοροι προπονητές ενδεχομένως να οραματίζονταν την αναμόρφωση της ομάδας, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να την πραγματοποιήσουν. Εξ ου και το «πέτρινο». Η Liverpool δεν ήταν άτιτλη όλον αυτόν τον καιρό, αλλά πέτρινη. Γιατί οι προοπτική που προσέφερε δεν ήταν παρά… πέτρες.

Οι γενιές του ’80 και ύστερα ήταν οι μοναδικές στην οπαδική ιστορία της Liverpool που τραγουδούσαν το «You ‘ll Never Walk Alone» και στέκονταν περισσότερο στους πρώτους στίχους παρά στο… ρεφρέν. Εξάλλου, και μόνο που το τραγουδούσαν ακόμη, πραγμάτωναν ήδη την υπόσχεση να μην αφήσουν την ομάδα ποτέ μόνη. Αυτό που, όμως, είχε τεράστια σημασία ήταν το «at the end of the storm there’s a golden sky (σ.σ. στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει ένας χρυσός ουρανός)». Ο στίχος έχει πάρει πια διαστάσεις… θρύλου, αφού τριάντα χρόνια έβρεχε. Καταιγίδα τριών δεκαετιών.

Και η καταιγίδα δεν αφορούσε την έλλειψη τίτλων, όπως είπα και πριν, αλλά την έλλειψη φιλοδοξίας. Καλό και το τεχνητό φως που και που στο υπόγειο, αλλά καλύτερα να βλέπεις τον ήλιο στο ξέφωτο!

Η δε γενιά των ’80s, έφτασε να αμφισητεί τις μνήμες των πρωταθλημάτων της παιδικής της ηλικίας. Τίποτα δεν έμοιαζε με εκείνη την Liverpool, ούτε καν το πλησίαζε στο ελάχιστο.

Το τέλος των «πέτρινων χρόνων» δεν θα ερχόταν, δηλαδή, με τίτλο, πρωτάθλημα ή Champions League. Θα ερχόταν όταν η Liverpool ξαναγινόταν Ήλιος – και μάλιστα χρυσός. Όταν θα έφτανε σε σημείο να λάμπει και να αποτελεί σταθερό φαινόμενο, ποδοσφαιρικό, όχι καιρικό. Να… βγαίνει κάθε μέρα μπροστά, όπως ο ήλιος της ανατολής.

Η κατάκτηση του Champions League, οι δύο σερί τελικοί, η συγκομιδή βαθμών που θα έδινε πρωτάθλημα κάθε χρόνο εκτός από τους τελευταίους δύο, όλα έρχονται να σφραγίσουν την ηλιοφάνεια πάνω από το Anfield. Η Liverpool είναι εδώ. Πέταξε το παλιό δέρμα. 

Η γαμημένη η καταιγίδα πέρασε. Και να της πείτε ότι πέρασε ανεπιστρεπτί. Να της πείτε μην τυχόν και ξανασκεφτεί να γυρίσει. Να της πείτε ότι δεν δεχόμαστε ούτε να ψιχαλίσει πλέον. Ότι μάθαμε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά σε ανέμους και μπόρες.

Να της πείτε πως είδαμε τον χρυσό ουρανό. Και δεν τον αλλάζουμε με τίποτα…

Πως αυτός είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε. Πως είναι αυτό που χρειάζεται για γρηγορότερη ανάρρωση ο Sean Cox. Να της πείτε πως αυτός ο χρυσός ο ουρανός είναι η πιο όμορφη ανάμνηση για τον Dave στη Νέα Ζηλανδία, που κρατήθηκε στη ζωή μία εβδομάδα παραπάνω από τις προβλέψεις των γιατρών, μόνο και μόνο για να μπορέσει να αντικρίσει αυτό το πούστικο το χρυσαφένιο…

Dave, αυτό είναι για σένα ρε μπαγάσα. Στους χρυσούς μας ουρανούς…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *