Ο (προφήτης) παππούς και η βραδιά που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μας!
Από το «ακόμα δεν έγινε 4-0;», στο «εγώ στο είπα, το Anfield τέτοιες βραδιές είναι τσουνάμι».
Ο Μάνος Χαχλιούτης, θυμάται τη βραδιά της πρόκρισης επί της Barcelona, την οποία παρακολούθησε μαζί με τον (προφητικό) παππού του.
Δεύτερα βράδυ. Η Manchester City κερδίζει τη Leicester με το απίστευτο γκολ του Kompany. Σιγή στο σπίτι. Σιγή που ακούγεται τόσο έντονα, ξεπερνώντας ακόμα και τον δυνατότερο ήχο. Καταλαβαίνεις ότι το έχασες. Ότι έφτασες στο τέλος και το έχασες. Πρέπει όμως να ανασυγκροτηθείς, παίζεις με την Barcelona αύριο. Με την Barcelona… Πώς να ξεχάσεις το πρώτο ματς. Πώς να μαζέψεις τις δυνάμεις σου για την ανατροπή;
Όλα τα παιχνίδια της Liverpool τα τελευταία χρόνια, τα βλέπω παρέα με τον παππού μου. Έχουμε χτίσει ένα ανεπανάληπτο σερί, καθώς όσες φορές παρακολουθούμε παρέα την ομάδα, μετράμε μόνο νίκες. Στο πρώτο ματς του Camp Nou, δεν κατάφερε να έρθει. Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, κατάλαβα πως θα ηττηθούμε. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα. «Ρε παππού, δεν ήρθες και χάσαμε», του λέω. «Θα έρθω την άλλη βδομάδα να δούμε την ανατροπή», μου λέει.
Φτάνει η μέρα του αγώνα. Φοράω τη μπλούζα του Salah, παίρνω το μπρίκι, βάζω καφέ για τον παππού και τον αφήνω να ψηθεί. Αγχώνομαι, η ώρα έχει περάσει, δεν έχει έρθει. Αν ένιωθα μια ελπίδα μέσα μου για πρόκριση, είναι να δω την αναμέτρηση μαζί του. Ξεκινάει το ματς, ακόμα να φανεί. Ακούω έξω από το σπίτι αμάξι, κάποιος παρκάρει, πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, ο Origi έχει κάνει το 1-0. Περίμεναν να έρθει, περίμεναν το άκουσμα του για να ξεκινήσει η καταιγίδα.
Μπαίνει μέσα ο παππούς, η πρώτη του κουβέντα «καλά ρε, ακόμα δεν έγινε η ανατροπή; Αφού 4-0 θα δούμε σήμερα». Γελάω. Του λέω «ρε παππού, και το 1-0 που κάναμε πολύ είναι, δεν παίζουν Salah, Firmino και Keita». Γελάει με τη σειρά του και λέει «Αυτά τα ματς, είναι οι ευκαιρίες να αναδειχθούν οι υπόλοιποι».
Τελειώνει το ημίχρονο. Εγώ έχω χάσει κάθε πίστη. Εκείνος μου επαναλαμβάνει πως η καταιγίδα θα έρθει στο δεύτερο ημίχρονο. Πριν καλά καλά ξεκινήσει, βλέπουμε τον Robertson να αποχωρεί και τον Wijnaldum να μπαίνει. Τέταρτη σημαντική απουσία, ακόμα μια ελπίδα σβήνει. «Έχει κάνει καλή χρονιά ο Wijnaldum, μην σου φανεί περίεργο αν σκοράρει», λέει ο παππούς, λες και είχε δει το ματς από πριν και απλά ήρθε για να με… τρολάρει.
Ο Arnold κλέβει, κάνει κούρσα, σεντράρει κάθετα και ο Wijnaldum σκοράρει. Πιάνει γέλιο τον παππού, «τι σου έλεγα;» με ρωτάει και συνεχίζει «τώρα το ματς θα το πάρει το Anfield». Δεν προλαβαίνει να μιλήσει, σέντρα Shaqiri, κεφαλιά Wijnaldum, 3-0. Σηκώνομαι όρθιος, πιάνω το κεφάλι μου και κοιτάζω την τηλεόραση σαν χαμένος. Δεν πιστεύω τι βλέπω. Ο παππούς ψύχραιμος, πιάνει το καφεδάκι του και πίνει μια γουλιά ατάραχος. «Τι αγχώνεσσι, αφού 4-0 δεν σου είπα μόλις ήρθα;» και πίνει ξανά άλλη μια γουλιά.
Η ώρα περνάει. Κερδίζουμε κόρνερ, μέχρι να εκτελεστεί, προσπαθώ να του πω μια λεπτομέρεια που είδα στα αριστερά και προσπάθησε με τ ανέβασμα του να εκμεταλλευτεί ο Shaqiri «παππού, παρατήρησε το αριστερό μπακ της Barcel…» δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω, ένα ταυτόχρονο «ΓΚΟΛ» ακούστηκε και αρχίσαμε τα πανηγύρια. «Τι έκανε, τι έκανε! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο!», δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που βλέπαμε.
Τελευταία λεπτά, εγώ στα… κόκκινα. Η καρδιά μου έκανε κωλοτούμπες, είχα φτάσει διακόσιους παλμούς. Ο παππούς από την άλλη, ήρεμος, πίνει τον λίγο καφέ που του είχε απομείνει. «Ότι ήταν να γίνει, έγινε, προκρίθηκε η Liverpool, Μανωλιώ», μου λέει. Την ίδια στιγμή, στη μέση του καναπέ ο πατέρας μου, ο οποίος είναι προς… Manchester United μεριά, παρακαλάει να περάσει η Liverpool καθώς αντιπαθεί την Barcelona!
Τελευταία δευτερόλεπτα, ο Fabinho κλέβει, παίρνει φάουλ από τον Messi. 94′, 95, η μπάλα στο κόρνερ, ο Milner κερδίζει. Ο τούρκος διαιτητής σφυρίζει. Το τι ακολούθησε στο σπίτι, δεν περιγράφεται. Πανηγύρια, χαμόγελα, γέλια. Στιγμές ανεπανάληπτες που όταν τις ζεις με την οικογένεια σου, είναι ότι καλύτερο μπορείς να βιώσεις.
«Εμένα να με ακούς, στο είπα ότι θα γίνει ανατροπή την προηγούμενη εβδομάδα και μόλις ήρθα σου είπα 4-0». Ο παππούς, ήξερε. Έχει ζήσει τις εποχές του King Kenny και ξέρει τι να περιμένει. Ήξερε πιο καλά από τον καθένα ότι τέτοιες βραδιές, η Liverpool, παίζει με 12 παίκτες έχοντας σύμμαχο το Anfield.
Εκείνη τη βραδιά, δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Μια βραδιά τρελής πρόκρισης, αλλά και μια βραδιά που το σερί με τον παππού, ανέβηκε στο 22/22. Φτάσαμε μέχρι το 41/41, αλλά η βραδιά με την Atletico Madrid, δεν μας έκανε τη χάρη, τουλάχιστον στην παράταση, γιατί στην κανονική διάρκεια, δεν χάσαμε.
Έτσι λοιπόν, από το «ακόμα δεν έγινε 4-0;», στο «εγώ στο είπα, το Anfield τέτοιες βραδιές είναι τσουνάμι», η Liverpool προκρίθηκε στον τελικό, ο οποίος με μπριζόλες, μπύρες και παππού, δεν γινόταν να χαθεί, όπως χάθηκε με την Real Madrid, σε μια αναμέτρηση που παρακολουθήσαμε χώρια, λόγω της στρατιωτικής μου θητείας.
Corner Taken Quickly… ΠΑΠΠΟΥΣ!