Οι σύγχρονες Κλοπ(ες): Liverpool – Barcelona 4-0 (pics-vid)

Συνέχεια στις «Σύγχρονες Κλοπ(ες)» με τη σεζόν 2018/19 και την απίστευτη πρόκριση κόντρα στη Barcelona.

1η Μαΐου 2019 και η Liverpool ταξιδεύει στη Βαρκελώνη για τον πρώτο αγώνα της ημιτελικής φάσης του Champions League.

Μεγάλη ανυπομονοσία στο «στρατόπεδο» των οπαδών των «κόκκινων», με την αισιοδοξία για ένα καλό αποτέλεσμα στην Ισπανία να έχει φτάσει στα ύψη. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα είναι εξαιρετικό.

Η Liverpool παίζει πάρα πολύ καλό ποδόσφαιρο στο Camp Nou, όμως η τύχη το βράδυ αυτό ήταν με το μέρος της Barcelona, με αποτέλεσμα η ομάδα του Jürgen Klopp να γνωρίσει την ήττα με 3-0…

Έπειτα από το τέλος του αγώνα, συναισθήματα όπως η στενοχώρια σε «ρίχνουν». Πίκρα.

«Γιατί έτσι; Πάλι άτιτλοι, ρε φίλε; Δε μας αξίζει αυτό…», μονολογούσα όλο το βράδυ.

Φτάνουμε στο Σάββατο και η Liverpool φιλοξενείται στο Newcastle, νικώντας πολύ δύσκολα στο τέλος (2-3) με γκολ του Origi.

Τι έγινε σε αυτό το ματς όμως;

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο Mohamed Salah τραυματίζεται και είναι σίγουρο πως χάνει τη ρεβάνς, όπως δηλαδή και ο Firmino.

Ημέρα Δευτέρα και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία της Liverpool για… πρωτάθλημα, αφού η Manchester City φιλοξενεί την άκρως επικίνδυνη και φορμαρισμένη Leicester.

Μια «καραβολίδα» του Company από το… σπίτι του και μια ασύλληπτη ευκαιρία που χάνει ο Iheanacho, ήταν αρκετά για να δώσουν τη νίκη με 1-0 στους Citizens.

Ξανά στο +1 η ομάδα του Guardiola, ξανά στο «καναβάτσο» η Liverpool.

Απογοήτευση, πίκρα, στενοχώρια και μπόλικα «αν»…

Όλα όσα έχει χτίσει η αγαπημένη σου ομάδα όλη τη χρονιά με απίστευτα σκληρή δουλειά, βλέπεις να χάνονται μέσα σε μόνο λίγες βραδιές.

Βλέπεις ξανά τα ίδια «φαντάσματα» και «χάνεσαι» μέσα στα συναισθήματα σου.

«Πάει, αυτό ήταν. Τελείωσαν όλα…;»

Η λέξη «ύπνος» ήταν πολυτέλεια για εμένα εκείνη τη νύχτα.

Αντί να κοιμηθώ, όλο το βράδυ έδινα όρκο αφοσίωσης στην ομάδα, μονολογώντας πόσο την αγαπούσα.

«Liverpool για πάντα. Ας πάρω τίτλο σε 100 χρόνια…»

Αυτά είναι τα βράδια που κάνουν την αγάπη σου για μια ομάδα πιο έντονη από ποτέ!

Ξημερώνει η 7η Μαΐου, η ημέρα της ρεβάνς.

Η Liverpool έχει σχεδόν χάσει το πρωτάθλημα από τη Manchester City.

Έχει στην «πλάτη» της ένα 3-0 που πρέπει να ανατρέψει.

Ένα 3-0 που πρέπει να ανατρέψει χωρίς τους Salah, Firmino και Keita, που άρχιζε να βρίσκει τα πατήματα του πριν τραυματιστεί από το τάκλιν του Rakitic στο πρώτο ματς.

«Και τώρα τι;»

Μέχρι το απόγευμα αυτής της μέρας, το ομολογώ: πίστευα ελάχιστα στην πρόκριση και δεν μπορούσα να κάνω καμία κουβέντα σχετικά με το παιχνίδι. Τα έβλεπα όλα «μαύρα».

Έτσι, λόγω της απογοήτευσης και της πίκρας που με διακατείχε, αποφασίζω να δω το ματς στο σπίτι μου.

Μετά από πολλά τηλεφωνήματα φίλου επίσης άρρωστου Λιβερπουλάκια, αλλάζω την απόφαση μου και πηγαίνω με… «βαριά καρδιά» να συναντήσω το παλικάρι για να δούμε μαζί τη Liverpool, όπως κάθε φορά τα τελευταία χρόνια.

Το να παρακολουθώ ματς με αυτό το παιδί, είχε γίνει «θεσμός». Και δη ματς μεγάλων ευρωπαϊκών βραδιών.

Ένα περίεργο συναίσθημα «γεννιέται» μέσα μου και έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία.

«Ρε λες…;»

Η ώρα περνάει και φτάνουμε λίγο πριν τον αγώνα, έτοιμος να παραλάβω τον φίλο και να φύγουμε για την καφετέρια, που έχουμε ζήσει τόσες χαρές βλέποντας τη Liverpool.

«Το πιστεύω Μήτσο! Θα περάσουμε φίλε, στο είπα αμέσως μετά το 3-0..»

«Εντάξει, εντάξει… Δύσκολο, αλλά μακάρι αδερφέ!»

Η ώρα του αγώνα έχει φτάσει.

55.000 πιστοί στον Ναό του ποδοσφαίρου τραγουδούν για την πρόκριση.

Έβδομο λεπτό και μετά από αναταραχή στην άμυνα των Καταναλανών, ο Origi εκμεταλλεύεται την ωραία προσπάθεια του Henderson και στην επαναφορά «ανοίγει» το σκορ!

«Γκοοοοοοοοοολ!!! Λες; Ρε λες;»

«Ναι! Στο έχω πει. Θα περάσουμε!»

Ο αγώνας συνεχίζεται με τη Liverpool να πιέζει για ένα δεύτερο γκολ.

Η Barcelona; Είχε και αυτή της ευκαιρίες τις. Και πάρα πολύ καλές ευκαιρίες μάλιστα.

Ο Alisson όμως έχει «κατεβάσει ρολά» από νωρίς.

Με αυτά και με αυτά ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. 1-0 για την ομάδα μας και συγκρατημένη αισιοδοξία.

Όλοι οι Reds έτοιμοι εκτός από τον Andy Robertson. Τραυματίζεται. Στη θέση του μπαίνει ο Gini Wijnaldum.

«Απίστευτη ατυχία. Δε γίνονται αυτά. Δε μας θέλει με τίποτα…»

«Αν βάλουμε ένα γκολ νωρίς στο δεύτερο, το έχουμε!»

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο απίστευτο, στο μαγικό, στο «53′ – 55». Έτσι το λέω εγώ.

Ο Gini Wijnaldum σκοράρει δύο τέρματα μέσα σε δύο λεπτά «ως από μηχανής Θεός».

Αυτό το συναίσθημα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, ακόμη δεν μπορώ να το περιγράψω!

Στο δεύτερο γκολ του Ολλανδού ένιωσα ότι δεν πατάω πάνω στη Γη. Ένιωσα κάτι απίστευτο, κάτι μοναδικό.

Να αγκαλιάζεσαι με άτομα που δεν τα έχεις δει ποτέ στη ζωή σου και δεν τα ξέρεις καν.

Ναι, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η Liverpool!

Ο αγώνας συνεχίζεται σε παρόμοιο τέμπο που κύλησε και το πρώτο ημίχρονο μετά το γκολ του Divock.

Η Liverpool προσπαθεί, η Barcelona χάνει ευκαιρίες.Λίγο πριν συμπληρώσουμε τα 80 λεπτά παιχνιδιού η Liverpool κερδίζει κόρνερ.

Trent εκτελεί γρήγορα, ο Origi καταλαβαίνει τι θέλει να κάνει ο Άγγλος και με ένα σουτ κάνει το 4-0!

Είναι το πιο διάσημο κόρνερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Απίστευτη χαρά, απίστευτο συναίσθημα, όμως συνάμα και εγκράτεια.

Ξέρουμε όλοι ότι αν δεχτούμε ένα γκολ, πιθανότατα τα πάντα τελείωσαν.

Φτάνουμε στις καθυστερήσεις, μέχρι που ο Cakir σφυρίζει τη λήξη του ματς.

«ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! ΠΡΟΚΡΙΘΗΚΑΜΕ ΡΕ!»

Η Liverpool είχε περάσει στον τελικό; Ποιος να το περίμενε;

Σε Anfield και… καφετέρια τα πανηγύρια δεν έχουν σταματημό.

Ξαφνικά, βλέπεις τον Salah να κατεβαίνει από τα επίσημα με μπλουζάκι «Never give up» και ΟΛΗ τη Liverpool να τραγουδά αγκαλιασμένη μπροστά στο KOP το θρυλικό «You’ll Never Walk Alone».

Αποχώρηση από την καφετέρια, αλλά η βραδιά δεν τελείωσε εκεί.

Μπύρες, γέλια, χαρές, πειράγματα, αστεία.

Συζητήσεις ως αργά.

Συζητήσεις για την εναλλαγή συναισθημάτων.

Συζητήσεις για τη Liverpool.

Συζητήσεις για τα πέτρινα χρόνια της Liverpool, που είχαν πια περάσει!

Συζητήσεις για ό,τι έχει σχέση με Liverpool!

«Θυμάσαι ρε; Στο έλεγα ότι θα περάσουμε…»

«Ρε φίλε, να ‘σαι καλά! Ήμουν τόσο χάλια που αν δεν επέμενες, δεν παίζει να ερχόμουν… Τι ζήσαμε, Θεέ μου…»

Η ομορφότερη βραδιά!

Ξαναθυμηθείτε τα στιγμιότυπα του επικού αυτού αγώνα:

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *