Η Τελευταία Έξοδος της Liverpool
Πως συνδέονται τα άγονα χρόνια της Liverpool μεταξύ του 18ου και του 19ου πρωταθλήματος με μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών; Η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί με μία μόνο λέξη, αλλά οι υποστηρικτές αυτής της ομάδας ξέρουν ότι τίποτα δε χαρίζεται απλόχερα.
Δεν είναι όνειρο, δεν έχουμε ανάγκη κανέναν να μας ξυπνήσει. Η Liverpool είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας για 19η φορά στην ιστορία της και το ταξίδι της τα τελευταία 30 χρόνια, θυμίζει αυτό του Andy Dufresne, του χαρακτήρα του Tim Robbins στην ταινία “The Shawshank Redemption” του Frank Darabont.
Για την ακρίβεια, ο Andy ΕΙΝΑΙ η Liverpool. Είναι ο κόσμος της, οι παίκτες της, οι προπονητές της. Σε σχετικά νεαρή ηλικία, ο Andy ήταν παντρεμένος με τη γυναίκα των ονείρων του και είχε μια καλή δουλειά σε τράπεζα που του εξασφάλιζε μια οικονομικά άνετη ζωή. Όπου γυναίκα, δουλειά και χρήματα, βάλτε τίτλους, δόξα και υπόληψη. Μια μέρα, ο κόσμος του καταρρέει και ο Andy οδηγείται στη φυλακή. Βλέπετε τον παραλληλισμό; Ωραία, προχωράμε.
Τα χρόνια στη φυλακή δεν είχαν μόνο άσχημες στιγμές, ίσα ίσα που το γεγονός ότι βρισκόταν εκεί μέσα έκανε τις καλές στιγμές να μετράνε ακόμα περισσότερο. Εντάξει, δεν είναι δα και ότι πήρε Champions League ανατρέποντας εις βάρος του 3-0 στο ημίχρονο απέναντι σε μια πανίσχυρη Milan, ούτε κέρδισε το Κύπελλο UEFA στον πιο εντυπωσιακό τελικό όλων των εποχών, αλλά και μερικές κρύες μπύρες σε μια ταράτσα υπό το φως του ήλιου είναι ικανές να σε κάνουν για μια στιγμή να νιώσεις ελεύθερος, ότι υπάρχει φως στο τέλος του σκοτεινού τούνελ.
Μετά από χρόνια, ένας νεαρός ονόματι Tommy κάνει την εμφάνισή του και αποκαλύπτεται ότι γνωρίζει τον άνθρωπο που σκότωσε τη γυναίκα του Andy και τον εραστή της. Σοκ. Ο Andy έχει την ευκαιρία να αποδείξει την αθωότητά του, αλλά ο διευθυντής των φυλακών τον χρειάζεται και δε σκοπεύει ούτε καν να του δώσει αυτή την ευκαιρία. Αφού ο πρωταγωνιστής μας είναι η Liverpool, ο διευθυντής θα μπορούσε να είναι πολλά. Οι αναθεματισμένες ισοπαλίες και η ήττα από την Middlesbrough που μας στέρησαν τον τίτλο τη σεζόν 2008/09, το γλίστρημα του Gerrard, η περσινή απώλεια του τίτλου από το +7 για μόλις ένα βαθμό, όπου 117/120 φορές θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Πως να μην χτυπάς το κεφάλι του στον τοίχο; Ποιος θα σε αδικήσει αν δεν καταφέρεις κάτι με 97,5% πιθανότητες επιτυχίας; Ο Andy, όμως, είχε ένα όνειρο, η Liverpool είχε ένα όνειρο.
Ο καλύτερος φίλος του Andy στη φυλακή ονομάζεται Red (εεεε;! εεεε;!) και στα μάτια μου είναι ο φίλος της Liverpool που τα έχει βάψει τελείως μαύρα, αυτόςπου προτιμάει να μην πιστεύει, να μην ελπίζει γιατί φοβάται ότι στο τέλος η χαρά θα γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά του. Όταν ο Andy εξομολογείται στον Red τι θέλει να κάνει αν βρεθεί και πάλι στον έξω κόσμο, εκείνος του λέει ότι η ελπίδα είναι κάτι επικίνδυνο, ότι μπορεί να τρελάνει τον άνθρωπο και νιώθει ότι ο Andy έχει αρχίσει να τα χάνει. Έτσι και όταν ήρθε ο Jurgen Klopp και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι πρέπει να πάψουμε να αμφιβάλλουμε και να αρχίσουμε να πιστεύουμε. From doubters to believers. Όταν στις 14 Δεκεμβρίου του 2015 ένα γκολ του Divock Origi διαμόρφωνε το τελικό 2-2 και έσωζε τη Liverpool από εντός έδρας ήττα από τη West Brom, όλοι χλεύασαν τον Γερμανό τεχνικό και τους παίκτες του που πήγαν να πανηγυρίσουν μπροστά στο Kop και να ευχαριστήσουν τους οπαδούς για τη στήριξή τους. Που να ήξεραν… Στην αρχή της ταινίας, ο Andy ζητάει από τον Red ένα μικρό σφυρί για να σκαλίζει πέτρες και να φτιάχνει μικρά πιόνια σκακιού κι εκείνος διστάζει γιατί σκέφτεται ότι ίσως το χρησιμοποιήει για να αποδράσει. Όταν το βλέπει, γελάει και σκέφτεται “θα έπαιρνε 600 χρόνια για να φτιάξεις τούνελ με αυτό”. Που να ήξερε…
Ένα πρωινό, φαινομενικά όπως όλα τα άλλα, ο Andy λείπει. Κανείς δεν ξέρει που είναι. Στη βραδινή καταμέτρηση ήταν εκεί και το κελί ήταν κλειδωμένο. Όταν ο διευθυντής των φυλακών μπαίνει στο κελί, ρίχνει μια πέτρα στην αφίσα στον τοίχο. Η πέτρα, όμως, δε γυρίζει πίσω και ο διευθυντής ανακαλύπτει το τούνελ που είχε σκάψει ο Andy για να αποδράσει. Η απόδρασή του, βέβαια, ακόμα και με τη δημιουργία του τούνελ δεν ήταν απλή. Έπρεπε να κυλιστεί κυριολεκτικά σε σκατά και να βγει έξω από τον αποχετευτικό σωλήνα. Μισό χιλιόμετρο μυρίζοντας πράγματα που κανείς δε θέλει να φανταστεί. Δεν θα επισημάνω καν πόσο ταιριάζει αυτό με τη Liverpool…
Ο Andy τα έκανε όλα μυστικά, ενώ την ομάδα του Klopp τη θαύμασε όλος ο ποδοσφαιρικός (κι όχι μόνο) πλανήτης. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν το ίδιο. Όταν ο Andy βγήκε από τον αποχετευτικό σωλήνα, ήταν πλέον ελεύθερος (σε μια πλανάρα που μακάρι να μπορούσα να “φυτέψω” στο κεφάλι όποιου δεν καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω), και όταν ο Stuart Attwell σφύριξε για τελευταία φορά στο Chelsea-Manchester City, η Liverpool ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας. Ποια λέξη συνδέει, λοιπόν, αυτά τα δύο γεγονότα και θα μπορούσα να την είχα πει εξ αρχής αντί να γράψω μια κειμενάρα για την αγαπημένη μου ομάδα και την αγαπημένη μου ταινία μαζί; Λύτρωση. Το “The Shawshank Redemption” είναι η απόλυτη ιστορία λύτρωσης και το 19ο πρωτάθλημα του καμαριού του Merseyside είναι η απόλυτη ιστορία ποδοσφαιρικής λύτρωσης. Η καταιγίδα σταμάτησε, και ο χρυσός ουρανός αναδύθηκε. And now you’re gonna believe us.
Κλείνω με το αγαπημένο μου quote από την ταινία: “Remember Red, hope is a good thing, maybe the best of things, and no good thing ever dies.”